Muziek verbindt alle culturen.
Muziek verbindt alle culturen.

"Het gevoel dat je iets hebt kunnen betekenen voor anderen"

Algemeen

Stichting Kindia (Kind In India) is in 2004 opgericht door een groep enthousiaste vrijwilligers. Eén van de oprichters, Annemieke van de Broek, kwam tien jaar geleden voor het eerst thuis met spannende verhalen over India en de projecten die ze daar had leren kennen. Daarna volgden er nog vele reizen naar Zuid-India. Door haar verhalen heeft ze mensen in Nederland enthousiast gekregen om samen met haar de situatie voor kansarme kinderen in India te verbeteren.
Kindia heeft in de tien jaar dat zij bestaat al veel mogen bereiken. Met name op het project JET in Nainar Palayam, zijn grote stappen gemaakt in huisvesting en scholing. JET is een project voor, veelal verstoten, lichamelijk gehandicapte kinderen. Maar ook Jwala Home (voor gehandicapte meiden) en Don Bosco Boys Home in Puducherry (voor straatjongeren) zijn projecten die door Kindia structureel worden ondersteund.

In 2009 werd de eerste groepsreis georganiseerd, waarmee toen vooral jongeren van 18+ mee gingen, om te helpen op de projecten. Voor Annemieke van de Broek, Anamika in het Indiaas, was het afgelopen zomer haar 10e reis naar haar hulpprojecten en tevens haar 2e groepsreis. Samen met elf vrijwilligers vertrok zij op 27 juli jl. voor een maand naar Puducherry. De groep bestond uit een gemêleerd gezelschap waaronder twee studenten fysiotherapie, maar ook een Sonse vrijwilliger, Jan van Deursen.

Jan vertelt, met op de achtergrond het computerscherm waarop de reisfoto's worden afgespeeld: "Ik zag in de krant een oproep staan waarin vrijwilligers werden gezocht om mee te gaan. Toevallig had ik in mijn agenda een gat van een maand staan, dus het paste er goed in. Ook mijn vrouw Mia zei tegen mij: "Dat is net iets voor jou!" Ik hoefde er dus niet langer over na te denken en ben het gewoon gaan doen."

Handy Jan
"Doordat ik technisch ben aangelegd en open stond voor klusjes ginds was ik een welkome aanvulling. Er was heel veel te doen en ik heb daar een bijnaam gekregen: Jan, de Handy man! Ik had van huis wat lichte gereedschappen meegenomen, maar dat was veel te weinig. Het begon al met het repareren van een fiets en het aandraaien van wielen van rolstoelen. Ik wilde gereedschap kopen in één van de 100 winkeltjes, maar kon het niet vinden. Er was zelfs niet simpel aan een hamer te komen. Na heel lang zoeken vond ik twee hamers, maar wel zonder steel. Toen moest ik terug naar een vakwerker om die te laten maken. Dit is toch wel het symbool van mijn reis geworden."
"Na wat rondkijken in de eerste dagen is mijn uiteindelijke doel geworden om een overkapping te maken voor een speelplek. Met bijna iedere dag temperaturen van 40 graden is een schaduwplek daar wel belangrijk! Van het geld dat ik vanuit hier had ingezameld ben ik materialen gaan kopen. Het was eerst de bedoeling dat het van hout gemaakt zou worden, maar hout is daar erg duur en ijzer is goedkoop. Met de dorpssmid heb ik toen een prijs afgesproken, maar moest het wel contant betalen. Voor de smid was het een enorm bedrag, want gewend aan kleine klusjes, kreeg hij nu 148.200 roepies.
Voor mij een heel geregel, want ik kon maar 10.000 roepies per keer pinnen! Ik ben de fundering gaan maken en ik maakte mij op een gegeven moment wel zorgen over het feit dat ik met 10-12 liter water drinken per dag toch niet dagelijks hoefde te plassen. Uiteindelijk is het gebouw goed gelast en voor 15-20 jaar onderhoudsvrij opgeleverd, zodat ik me geen zorgen hoef te maken over het onderhoud."

Wat is je het meeste bijgebleven?
"Vriend Mani. Een 16-jarige gehandicapte jongen die sinds zijn 13e op JET woont. Zijn benen staan de verkeerde kant op en hij maakt veel ongecontroleerde bewegingen door zijn spasme. Zijn alcoholistische vader mishandelde hem dagelijks en wenste hem dood. Zijn moeder was radeloos omdat zij niet voor hem kon zorgen, want haar inkomsten gingen naar vader die het op maakte aan drank. Mani kwam ons elke dag smeken: "Ik wil lopen, ik wil lopen" en wilde iedere dag fysiotherapie. Ik heb een speciaal rekje bij de smid laten maken, in de hoop dat hij zijn armpjes kon gaan gebruiken. Hij zat altijd alleen maar op de grond. Ik kon hem bij mij op schoot gewoon laten zitten en door zijn kuitjes te wrijven en te masseren kon hij zich ontspannen en vertoonde ander gedrag. Een grote kus was dan de beloning!
Hopelijk komt er een tijd dat Mani kan lopen en wij willen Mani persoonlijk sponseren om een opleiding te volgen."
"Ik ben heel voldaan naar huis gekomen. Het heeft mij goed gedaan om een gevoel te hebben dat ik iets heb kunnen betekenen voor die kinderen. Al die blije gezichtjes!"

Jan geeft aan dat hij het wel moeilijk vindt dat er maar hele kleine dingen tot stand kunnen komen in India. Je bent afhankelijk van de mentaliteit van de mensen en hoe zij omgaan met spullen. Annemieke heeft hem echter steeds voorgehouden: "Kinderen lachen, ze hebben eten, gaan naar school en spelen. We hebben al veel kinderen kunnen helpen. Kijk niet naar alles wat beter kan, maar kijk naar wat wel gelukt is!"

Steun Stichting Kindia!

Meer informatie: www.kindia.nl

De speelplek in aanbouw