Dragen we allemaal een stukje bij in het leven, dan kan de wereld heel mooi zijn!

Door Désirée Brugmans

In ons dorp wonen veel mensen met een mooi verhaal. Eén van hen is Franske op de scooter. Rijdend door het dorp en vaak met een grote glimlach op zijn gezicht. Frans de Koning is een trotse inwoner van Son.

Hij wordt geboren in 1953 als zesde kind in het gezin waarna er nog vier kinderen worden geboren. Zijn ouders weten niet hoe ze voor hem moeten zorgen vanwege zijn gezondheidsproblemen en ook omdat hij langzaam lerend is.
In 1960 komt hij op 7-jarige leeftijd vanuit opvangtehuis Moederheil in Breda op Zonhove in Son terecht. Frans woont daar tot 1972.

Frans vertelt: "Zonhove heeft mij gevormd zoals ik ben. Ik heb op school geleerd om dingen te maken, met mensen om te gaan en anderen te helpen. Leren ging moeilijk, maar ik heb een vak geleerd. Ik ben begonnen in Schijndel op de sociale werkplaats. Eerst moest ik pakjes kauwgum inpakken, maar toen zagen ze al snel dat ik daar te slim voor was. Het eerste echte werk dat ik moest doen was zeiltjes spannen op klompen zeilboten. Daarna heb ik leren lassen. Ik maakte randen langs mahonie houten tafels. Ik was zo trots dat ik daar mocht werken!"

Terug naar de roots
Frans is inmiddels 62 jaar en we halen herinneringen op. Hij wil graag op de foto op de plek waar hij heeft geleerd om te denken in kansen en mogelijkheden en waar hij een fijne tijd heeft gehad; op het terrein van Zonhove.
Van het oude Zonhove is niet veel meer over. Hij heeft thuis een schilderij laten zien met daarop het oude gebouw dat hij op zijn 40^e verjaardag heeft gekregen. Destijds een klooster dat tot 1958 in gebruik was als een sanatorium.
Op het terrein staat nu nog de toren van het gebouw met een herdenkingssteen. Daarop de tekst: De eerste steen is gelegd op 21 juli 1914 door broeder Alphons , overste der broeders Alexianen.
Na 1958 bood het plaats aan jongens met een meervoudige beperking. Frans kan het zich nog herinneren: "Iedereen was intern. We sliepen met achttien jongens op een zaal."

"Zonhove kreeg een andere doelgroep patiënten en ik hoorde daar niet meer bij. Daarom ging ik in 1972 naar een gezinsvervangend tehuis in Breda, waar ik een eigen kamer kreeg. Ik voelde mij daar niet op mijn plek en ik wilde werken bij een écht bedrijf. De directeur van het tehuis zei mij dat het niet zou gaan lukken. Hij zei: Met een stoma en niet kunnen lezen, dan kun je niets."
Maar Frans zette door! Hij ging op zoek naar een kamer en op zijn 24^e jaar woonde hij voor het eerst op zichzelf.
Tijdens de zoveelste ziekenhuisopname in zijn leven, dit keer in het Ignatiusziekenhuis in Breda, hoorde hij dat er een vacature was voor schoonmaker. Hij solliciteerde en kreeg de baan.

Frans kreeg echter heimwee naar Son. "Zonhove is mijn hoeksteen. Hier is mijn leven begonnen. Ik ben weer terug gegaan en heb daarna op Zonhove een tijdje in de keuken gewerkt. "
Ook trouwde hij en kreeg twee zonen. Trots vertelt hij dat ze allebei dikke verkering hebben. "Ik ben heel positief ingesteld, want anders kun je niet meer mee draaien. Maar toen ik ben gescheiden, heb ik veel verdriet gehad. Ik hoop stiekem weer iemand tegen te komen. Niet om daar weer mee te gaan samenwonen, maar gewoon om een arm om mij heen te slaan."

In de jaren die volgden moest hij vanwege zijn gezondheid thuis blijven. "Ik wilde aan het werk. Ik wilde geen WAO-uitkering meer. Er zijn mensen die veel harder dat geld nodig hebben dan ik. Maar het viel niet mee om aan een baan te komen zonder diploma's."

Werk
Vanaf 1997 tot 2011 is Frans door de Ergon gedetacheerd geweest bij de Golfclub. Letterlijk heeft hij daar het gras voor de voeten van de golfers weggemaaid en vele golfballen geraapt. Bij vergaderingen was hij vaak aanwezig om hand- en spandiensten te verrichten. Kortom een Manusje van alles.

"Uiteindelijk ben ik bij Vitalis in de zorg terecht gekomen, ook weer gedetacheerd vanuit de Ergon. Eerst voor 20 uur per week, maar om gezondheidsredenen werk ik nu nog maar 10 uur per week."
Frans staat op en komt even later met een stuk papier terug. "Ik ben zo trots! Ik heb daar een opleiding mogen volgen en een certificaat behaald! Ik ben geslaagd voor de Sliktraining. Dat betekent dat ik mensen eten mag geven en een greep mag toepassen als iemand zich verslikt. Ik werk op een kleinschalig woonproject op de Fakkellaan in Eindhoven. Ik houd daar de mensen bezig en zorg voor het eten, ook als ze op bed liggen. Het is genieten! Zo fijn om voor deze mensen iets te kunnen betekenen. Ik heb ook hele fijne collega's die er voor mij zijn in moeilijke tijden."

"Weet je, alleen kun je het niet! Zonder hulp had ik het nooit gered."
Hij wil eigenlijk geen namen noemen van mensen die belangrijk zijn voor hem omdat hij anders misschien mensen gaat vergeten. Toch noemt hij Hans Coolen en zijn vrouw. "Ze helpen mij al jaren met mijn papierwerk. Ik kan hen altijd bereiken als er iets is.
Ook vanuit Breda word ik geholpen door Ronnie en Saskia. Sinds mijn oudste broer is overleden zijn zij nog belangrijker geworden voor mij. "

Vrijwilligerswerk
Voor Frans is het belangrijk dat je voor anderen iets kunt betekenen. Het is voor hem heel vanzelfsprekend om anderen te helpen. "Als ze mij ergens voor vragen, dan ben ik er. "

In maart 2014 is er in Son een G-voetbalteam gestart. Spelers met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking die te veel belemmeringen ondervinden om mee te doen aan een reguliere competitie, spelen samen in een team.
"John van Hout woonde bij mij in de straat in Breugel. Hij vroeg of ik mee wilde helpen. Dat heb ik gedaan, maar hij verdient een lintje! Hoe hij met mensen omgaat en wat hij er voor doet. Geweldig!"
"Elke vrijdagavond wordt er vanaf 18.30 uur getraind op de velden van SBC met inmiddels 3 G-elftallen. Mijn rol is om eerst spullen klaar te zetten. Daarna ondersteun ik alle trainers en help ik daar waar nodig is. Rond 19.30 uur worden er altijd wedstrijdjes tegen elkaar gespeeld. Ik vang dan de tegenpartij op."
"Wat ook zo fijn is, is dat Diana van der Looij kleurenschema's voor mij maakt. Ik kan zo toch de tijden goed lezen. Het is fijn dat er zo met mij wordt meegedacht!"

Frans vertelt verder: "Zie je iets, dan ben je er gewoon voor om iemand te helpen. Ik geniet daar van. Het geeft voldoening! Een lach kan zoveel voor een ander betekenen!
Laatst stond er een vrouwke met een kapotte rolstoel. Ik heb mijn scooter op slot gezet en ben daarna drie kwartier bezig geweest om haar naar huis te duwen.
Ook is het fijn om voor anderen boodschappen te doen als ze het zelf even niet meer kunnen. Weet je, we zijn toch allemaal blij met bijzondere aandacht?
Mijn basis komt uit de Zonhove-tijd. Ik was klein toen ik daar aan kwam en ben daar groot geworden. Dat was niet gelukt zonder de mensen om mij heen. Daar heb ik geleerd dat je anderen nodig hebt die je helpen en ik wil nu graag iets terug doen aan de maatschappij."

"Je kunt wel bij de pakken gaan neerzitten, maar je kunt er ook iets moois uit halen. Er zijn nog zoveel dingen in het leven waar je nog een bijdrage aan kunt leveren! We moeten gewoon allemaal een beetje bijdragen. Doen we allemaal een stukje, dan kan de wereld heel mooi zijn!"