Jan Gibbels, geordende verzamelwoede

Radio Nostalgia galmt door de keuken terwijl Jan me een stoel wijst.
Jan Gibbels, een vriendelijke, markante man die zichtbaar geniet van al zijn spulletjes

Door : Kristel Engel- Pols

'De verzamelwoede begon als kind al. Ik ben een zoon van een keutelboer uit Nijnsel en we hadden vroeger nog geen harde weg. Alle steentjes en schelpjes op het pad raapte ik op en verzamelde ik' Later stuurde Jan zijn kinderen op pad naar markten om daar zijn verzamelde spulletjes te verkopen omdat ze niet aan een vakantiebaantje konden komen.
Toen hij merkte dat het zijn kinderen niet lukte deed hij het een keer voor.
Sindsdien heeft ie het niet meer afgegeven. Van origine komt Jan uit de metaalbouw. Jarenlang heeft hij gewerkt bij staalbouw Hendriks uit Veghel. Vol trots vertelt hij over zijn laatste werkstuk.Een kunstwerk van metaal midden in het centrum van Veghel. 'Daar ben ik best trots op en blijf ik mooi vinden om te zien!'

Op z'n 59ste ging jan met de VUT.
'Ze wilden wel hebben dat ik langer doorwerkte, maar ik had hier thuis ook zat te doen' Rond de tijd dat Jan met de vut ging is hij naar Son en Breugel verhuisd. Hij woont al 22 jaar in hetzelfde huis: 'En hier ga ik nóóit meer weg, tenzij het niet anders kan!' Het valt even stil en ik kijk de tuin in. Flinke tuin, ook weer vol met verzamelde spullen.
Hij ziet dat ik kijk en zegt: 'Daar heb ik gelukkig niet veel werk aan, ik zie liever onkruid. Dat is de natuur. En dan in de lente de margrietjes die tussen het gras door groeien. Dat vind ik mooi.'

'Zijn dat uw kleinkinderen?' vraag ik terwijl ik naar het prikbord wijs. Er hangen verschillende foto's met blije snoetjes erop.'Vijf heb ik er, en ook al een stuk of vijf achterkleinkinderen.'
'Laatst zijn we nog met zijn allen uit eten geweest, in Haarlem. Dat was leuk, maar heb er nou nog maagpijn van. Dat eten is toch allemaal anders dan wat ik thuis eet.'

Koken doet Jan zelf niet meer. 'Nee. Dat is allemaal kant en klaar!' Daar heeft hij ook te weinig tijd voor. De hele dag is Jan in de weer. Om een uur of 8.00 gaat z'n wekker. 'Het kan ooit 8.30 uur worden' vertelt hij lachend.Dan opent hij zijn winkeltje en is hij heel de dag in de weer. Dingen opkopen, weer verkopen. Ook via marktplaats. 'Maar daar zitten meestal alleen maar de koopjesjagers.' Het loopt niet storm aan de Hendrik Veenemanstraat. Dat is ook niet nodig, vertelt hij. 'Anders kom ik niet aan mijn eigen dingen toe.'

Jan nodigt me uit in zijn woonkamer. Ik stap binnen in een museum. Geen opgestapelde spullen, geen chaos. Wel tjokvol, maar alles prachtig geordend naast elkaar of aan de muur.
Ik weet niet waar ik kijken moet. Deze man heeft verzamelwoede zoals hij het zelf omschrijft, maar doet ook zijn uiterste best om het zo keurig mogelijk te houden.

Tussen de museumstukken staat de televisie met daarvoor een stoel. Als hij het nieuws wil kijken gaat hij daar even zitten, maar zodra het is afgelopen gaat hij weer naar de keuken.
Hij krijgt ineens een idee: 'Als ik nou mijn televisie eens in de keuken zet dan kan ik op die plek weer spullen neer zetten.'
we lachen allebei en lopen weer richting de keuken.

Ik ga Jan voor terwijl ik de weg naar buiten zoek.Oh, verkeerde deur. 'Dat is de wc, andere kant op!' Ik sta weer buiten en geef Jan een hand. Hij geeft me een stevige hand terug.
Ik wens Jan het allerbeste en hij zwaait me gedag. Een mooi mens die Jan Gibbels.