Van Die Dingen

MISVERSTAND
Eigenlijk had ik het over heel iets anders willen hebben. Namelijk over nostalgie. Een ander woord voor heimwee. Niet zomaar heimwee maar één dat gekenmerkt wordt door een overmatig positieve visie op het verleden. Zeg maar een diep verlangen naar 'die goeie, ouwe tijd' toen het leven nog van een overzichtelijke eenvoud leek. Zoiets.
Trouwens niet zo verwonderlijk dat verlangen. Hoewel geregeld anders beweerd wordt, valt het namelijk niet altijd mee om in het hiernumaals te leven. En als de toekomst ook geen wenkend perspectief biedt, dan vormt het verleden soms een welkome escape. Nostalgie, zoals het eigenlijk altijd is geweest, is dan ook weer èn opnieuw en vogue en blijft een populair thema in literatuur, film en muziek.
Neem de reportage over Boudewijn de Groot afgelopen kerst waarin onder meer zijn evergreens als Meneer de President, Verdronken Vlinder en Het Testament weerklonken. Of het boek Gouden Jaren van Annegreet van Bergen. Waarin ze de tijd beschrijft dat we naar de buren moesten om te bellen, de heilige drie-eenheid van aardappelen, groente en vlees op de Nederlandse tafels onverslaanbaar was. En De Chinees dé plek was om naar toe te gaan als er bij hoge uitzondering in de jaren vijftig en zestig buiten de deur werd gegeten. Het lijkt of we het nu beter hebben dan toen en toch lijken we terug te verlangen naar die vervlogen jaren. Zou schijn bedriegen of...
Enfin, daar had ik het dus over willen hebben. Maar ik ben terug gefloten. Figuurlijk dan. Moet eerst een en ander rechtzetten. En dat heeft weer te maken met mijn column BLOEMLEZEN van 27 januari jl. waarin ik de open brief van Dorpsvisie-voorzitter Frits Helders aan Dorpsbelang-aanvoerder Hans Spooren tegen het licht hield.
Omdat Spooren, een aantal zaken, volgens Helders, niet scherp op zijn netvlies had staan wilde hij wat verheldering brengen. Nomen est omen: 'Helders is immers mijn naam'. Dat was de teneur van zijn schrijven.
En ik denk dat het daar is misgegaan. De brief, waarin Dorpsvisie-voorzitter Helders, een lans brak voor zijn partij, zijn wethouder en 'daarbovenop,' ook nog eens liet weten 'niemand van onze inwoners in de kou willen te laten staan' was net niet duidelijk genoeg. Althans niet voor mij. Een buitenstaander in dit dorps gekrakeel.
Ik trok de verkeerde conclusie dat degene 'die een antwoord heeft op de grote maatschappelijke vraagstukken van deze tijd' en een zo grote expertise heeft op sociaal gebied dat ze maar het best naar een baan in Den Haag kan solliciteren om daar 'verdere debacles op dit terrein te voorkomen' een dame uit eigen gelederen was. Zelfs de eigen dame. Niet dus. Dit compliment betrof Elly Brocken, fractievoorzitter van Dorpsbelang. De tegenpartij dus.
Haar echtgenoot, Han Muller, heeft mij hier trouwens op attent gemaakt. Beiden zijn trouwens niet alleen verguld met de waardering van Frits/ Dorpsvisie richting Elly, maar laten bij dezen ook weten voorlopig niet naar Den Haag af te reizen: in Son en Breugel is er nog veel te veel te doen.
En wat mij betreft: excuses voor het misverstand.