Alice Lindhout: prachtig tachtig

Vlot gekleed, in strakke broek en dito Benneton-shirt, vrij kort grijsblond koppie, loopt kaarsrecht en kwiek, geen hoorapparaat, geen bril ("nou ja, een leesbrilletje"), ging pas nog in haar uppie naar Australië, woont zelfstandig en haar hulp in de huishouding is "alleen omdat ik vind dat ik dat verdiend heb". En oh ja, ze vraagt zich af waar ze haar twee zilveren en drie gouden medailles van 2016 moet laten, want haar vitrines zitten al vol.
Het zou zomaar een postbus 51 – spotje kunnen zijn, ter promotie van een gezonde leefstijl met veel sport. Maar ze bestaat echt en woont in Son. Haar naam: Alice Lindhout. Haar leeftijd: 80 …..

Bij de kenners van watersport zal dit wel een belletje doen rinkelen. De naam Lindhout is een begrip in de wereld van zwemmen en waterpolo. Bij dat laatste was dochter Alice jr. decennia lang een icoon, op wereldniveau. Maar een generatie eerder was het haar moeder, die op hoog niveau grossierde in medailles bij het 'gewone' zwemmen. En, in haar leeftijdscategorie, nog steeds!
"In mijn geboortestad Rotterdam heb ik gewoond tot mijn 24ste. Van alles wat ik heb meegemaakt, heeft het bombardement in de tweede wereldoorlog misschien wel het meeste indruk gemaakt" vertelt Alice ("zeg maar jij hoor") in bijna vlekkeloos ABN. "Ja, mijn harde R is wel verdwenen maar de zachte G zal wel niet meer komen, haha. Ik ben nog steeds trots op Rotterdam, maar in Son heb ik het ook goed naar de zin." Ze wijst op haar wintergroene tuin aan de rand van de sportvelden in de Gentiaan. "Ja, rustig ook, gelukkig komen er ook steeds meer jongere mensen wonen, dan blijft het levendig." En dat past bij haar, want ze staat vol in het leven. "Ik heb een fijn leven gehad. Gehad? Ik heb het nog steeds!"
Iedereen sport, behalve de hond
In dat rijk gevulde leven vervult sport een hoofdrol. "Mijn man, Jan Lindhout, was professioneel voetballer bij VV Eindhoven en bij PSV. Onze vijf kinderen sporten ook allemaal, voetbal of waterpolo, en hun kinderen ook weer. Kleinzoon Robin is topscorer bij waterpolo in Barcelona, de Spaanse competitie is veel zwaarder dan de Nederlandse. Mijn ouders waren ook van het sporten, maar hebben geen gelegenheid gehad om daar echt werk van te maken. "
Op de vraag of er in de hele familie eigenlijk wel íemand is die niet op hoog niveau sport, valt het even stil. "Ja. Mijn hond." Ze schaterlacht. Ook haar humor sprankelt leeftijdloos.
Een ijzeren discipline in huize Lindhout dus? "Welnee. Iedereen vond het leuk om naast hun studie te sporten. En ze zijn allemaal geslaagd, op beide onderdelen." En als iemand een keer niet naar training wilde? "Dan zei ik steeds 'prima, bedenk wel wat de consequenties kunnen zijn. Voor je het weet word je in de competitie reserve gezet' en dan was het meteen over haha."
Hoe zat het dan met je eigen discipline? "Ik heb altijd gezond geleefd, maar niet fanatiek. Ik ben niks te kort gekomen met lekker eten, en nog niet. Ik heb nooit gerookt. Mijn man rookte best veel, en is aan longkanker overleden."
Niks komt vanzelf
In de wereld van waterratten heeft Alice het allemaal meegemaakt. Kampioenschappen, medailles, zwemlerares, 'tweede moeder' van haar pupillen als zwemcoach. "Ze vroegen mij wel eens, 'hoe doe je dat toch, bij jullie in het gezin gaat alles toch zo makkelijk'. Ik wilde ze wel opvangen en naar ze luisteren als ze het thuis moeilijk hadden, maar per sé geen moederrol vervullen en ook niet als voorbeeld worden gesteld. 'Wij zijn gewoon een ander gezin' zei ik dan."

Vandaag de dag betekent Alice Lindhout nog graag iets voor anderen. "Ik doe geen vrijwilligerswerk, maar help wel eens wat mee hier en daar. Soms vraag ik ouderen om bij mij een hapje te komen eten. Ik kook dan zelf, ja. Mijn oudste zoon woont in Son, die komt twee keer per week op de koffie en houdt mij een beetje in de gaten. Ook komt hij wel eens bij mij voetbal kijken en dan eten we gezellig mosselen, zijn vrouw lust die niet."
Alice Lindhout beseft terdege dat op haar leeftijd gezondheid geen vanzelfsprekendheid is, ze omarmt het leven en geniet van iedere dag. "Maar voor zo'n fijn leven moet je er wél op uit, niks komt vanzelf."