Militair journalist Wouter Helders nu ook thriller-auteur

In een gemeente ter grootte van Son en Breugel kennen veel mensen elkaar. Sommige namen zeggen je niets, andere namen doen meteen een lampje branden en roepen de vraag op "Is dat er een van ….?"

Helders is ook zo'n naam. Helga zit voor DorpsVisie in de gemeenteraad, Frits is betrokken bij diverse culturele activiteiten. Inmiddels krijgt Wouter Helders, hun zoon, ook steeds meer (h)erkenning, maar dan op een compleet ander gebied. Na een korte carrière in het bankwezen gooide hij het roer radicaal om, deed een specialistenopleiding aan de Koninklijke Militaire Academie en werd militair journalist.
Thriller-auteur
Daarnaast is hij sinds 15 juni ook officieel 'thrillerauteur'. Een vreemde combinatie? "Nee hoor, ik word regelmatig uitgezonden naar conflictgebieden, daar komt de inspiratie als vanzelf. Ik vind het leuk om mijn oude dorpsgenoten wat meer te vertellen over mijn baan bij Defensie en de inspiratie die ik daaruit put" laat hij weten. Om de vraag of hij in zijn eigen beroep veel op de vingers wordt gekeken en gecensureerd – dat is toch vaak het beeld bij oorlogsverslaggevers – kan hij wel lachen. "Nee hoor, dat valt heel erg mee."
Jongstleden 22 juni vertrok hij naar Mali, eind juli is hij alweer terug en heeft omstreeks begin augustus een signeersessie voor zijn thrillerdebuut "Machtsstrijd", bij boekhandel De Traverse. Hij heeft veel plezier in het thriller-schrijven en is niet van plan om een eendagsvlieg te worden.
Coltan
De thriller waarmee hij zijn toekomstig oeuvre start speelt zich af rondom de zeldzame en kostbare erts coltan. "Nooit van gehoord? Het lijkt een simpel, gemalen hoopje gruis. Toch heeft iedereen dit op zak. Het metaal tantalium dat ervan wordt gemaakt is namelijk essentieel bij de productie van onder andere computers en GSM's. Zonder coltan zou je mobieltje het formaat hebben van een colafles" illustreert hij treffend. Waar kostbare stoffen zijn, ligt criminaliteit op de loer en die loopt dan ook als rode draad door zijn boek. De vergelijking met de beruchte 'bloeddiamanten' gaat wel op, zo geeft hij aan. Ziedaar de link met de conflictlanden waar hij werkt, daar doet hij niet alleen inspiratie op maar kan met recht spreken over "gebaseerd op eigen ervaringen."
Machtsstrijd
Hoofdrolspeler in 'Machtsstrijd' is geoloog Chris Hurkman. Zijn vader is mede-eigenaar van Hurkman & De Graaf, 's werelds grootste producent van coltan. De mysterieuze dood van zijn ouders, zelfmoord van een zakenpartner, erfenis, manipulatie van erfgenamen, drank, drugs, uitbuiting, sabotage, illegale delving in de duistere mijnen van de Congolese jungle, een complot, de Rotterdamse haven, een Vlaamse onderzoekjournaliste, alle elementen voor een bloedstollende thriller zijn aanwezig. Wie het boek tot het einde uit durft te lezen, wordt beloond met een verrassende ontknoping.
Titel: Machtsstrijd Auteur: Wouter Helders Prijs: € 17,95 - ISBN: 978 90 452 1197 8 - Paperback, ca. 320 pagina's Machtsstrijd is ook verkrijgbaar als e-book: ISBN 978 90 452 0808 4.

Militair Journalist en thriller auteur Wouter Helders zal zaterdag 23 juli bij boekhandel De Traverse een signeersessie geven van 15.00 tot 16.00 uur.

Het bloed van een militair journalist kruipt waar het niet gaan kan, en Wouter Helders trakteerde DeMooiSonenBreugelKrant spontaan op een verslag over zijn verblijf in Mali

Militair Journalist Wouter Helders woont in Soest maar reist voor zijn werk geregeld naar conflictgebieden. In juli maakte hij, samen met collega's, een reis langs verschillende militaire locaties in Mali.

Wouter Helders militair journalist in Mali

De warmte valt als een deken om me heen als ik de Antonov-74-100, bijgenaamd 'de Mickey Mouse' uitstap. We hebben net twee uur opgevouwen gezeten in de krappe Russische kist die door de VN wordt ingezet voor vluchten boven Mali. In Bamako, in het zuiden waar we vandaan komen, was het nog roerig en groen. Hier in het noorden tikt het kwik de 40 graden aan. Gao, onze eindbestemming ligt in de Sahel, een gebied dat aan de Sahara grenst. Het is er stoffig, warm en droog.

Twee jaar geleden landden de eerste Nederlandse militairen hier en stampten vanuit het niets een compleet legerkamp uit de grond. Vanaf deze hoofdlocatie vervullen de Nederlanders hun rol in de
'Multidimensional Integrated Stabilization Mission in Mali'. Minusma, zoals als de afkorting luidt, is een vredesmissie van de Verenigde Naties waarmee getracht wordt de Malinese regering te helpen om de stabiliteit van Mali te herstellen en de burgerbevolking te beschermen.

Militair journalist
Het is mijn taak, als militair journalist, om naar dit soort conflictgebieden te reizen en het verhaal van de daar gelegerde militairen te vertellen. Dat doe ik samen met een fotograaf en cameraman, die ook militair zijn. Deze keer reizen we een maand lang door Mali en doen verschillende locaties aan waar Nederlandse militairen actief zijn. De films, fotoreportages en artikelen die we maken worden gepubliceerd in verschillende defensiebladen, maar dienen ook vaak als input voor stukken in de krant of beelden voor het journaal.

Bij binnenkomst worden we opgevangen door de officier die is belast met perszaken en krijgen legering toegewezen. De rest van de dag zijn we bezig met een rondgang over het kamp, krijgen een veiligheidsbriefing en maken kennis met de verschillende eenheden op het kamp. Er zijn genisten (militaire bouwvakkers), logistiekelingen, vliegers, special forces en tal van andere kleine 'clubjes'. Langzaam begint zich een plan te vormen, wat is haalbaar en wat niet.

Scherp blijven
Veiligheid speelt hierbij een grote rol, want helemaal zonder gevaar is ons werk niet. Minusma is de dodelijkste vredesmissie in decennia en er vallen, door aanslagen, helaas veel doden en gewonden onder de internationale VN-troepen. De afgelopen maanden is het relatief rustig, maar blijft het oppassen geblazen. Scherp blijven is het devies, want we willen allemaal weer gezond en wel naar huis. Dat die angst niet ongegrond is, blijkt twee weken later. Twee jonge militairen, een 24-jarige korporaal en een 29-jarige sergeant der eerste klasse komen om door een ongeluk tijdens een schietoefening. De laatste laat een vrouw en kind achter. Ik slik even. Ik heb ook een vrouw een kind thuis zitten en kan niet voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn voor hen als ik plots zou worden weggerukt uit het leven.

Erehaag
Als een paar dagen later 1000 militairen opgesteld staan om onze twee collega's een laatste eer te bewijzen, is iedereen onder de indruk. Een trompettist blaast 'Signaal Taptoe' en even later worden de twee kisten een voor een het laadruim van het vliegtuig ingedragen. Vanavond zullen ze thuis zijn. Bij hun rouwende families. Voor hen, hun ouders, geliefden en vrienden, begint het afscheid nemen pas als ze 'hun jongens' weer bij zich hebben. Voor ons, zekere voor hun naaste collega's, is het opstijgende vliegtuig al een stap in die richting. Ook gaat, heel paradoxaal, het leven op het kamp gewoon door. Er moet gewerkt worden. Er is immers een missie die gedraaid moet worden. Een paar dagen later bevinden we ons dan ookal weer op een heel andere locatie in Mali: We zijn neergestreken in Koulikoro, een slaperig stadje zo'n 60 kilometer buiten de Malinese hoofdstad Bamako.

Zingende soldaten
We zijn er nog nauwelijks of het gezang komt ons al tegemoet. Net het opdwarrelende stof dat boven de heuvels uitstijgt. Even later marcheert het peloton Malinese militairen zingend door het kleine legerkamp. Iets verderop stormen hun collega's over een hindernisbaan. Op het naastgelegen terrein is een nep-mijnenveld aangelegd waar de soldaten in Frans en Bambara (lokale taal) les krijgen in 'ammunition awareness', terwijl een andere groep zich bekwaamd in 'contact drills'. Terwijl wij schuilen in de schaduw, exerceren de Malinezen tussen de bedrijven door in de volle zon.

De European Union Training Mission in Mali is in volle gang. Een internationaal team van Europese instructeurs en ondersteunende manschappen helpt het niveau van de Malinese strijdkrachten op te krikken. Er zijn namelijk nogal wat niveauverschillen. Sommige mannen zijn al jaren in dienst en hebben de nodige gevechtservaring, anderen komen pas net kijken. Om die verschillen in ervaring glad te strijken, moet iedere Malinese militair deze training doorlopen.

Franse leest
Een bezoekje aan de Ecole Militaire Inter Armes, de Malinese evenknie van de Koninklijke Militaire Academie, waar Malinese officieren in spe worden opgeleid en, misschien nog wel belangrijker, bestaande Malinese troepen worden hervormd en getraind, mocht dan ook niet ontbreken op ons lijstje. De eerste indruk is bijzonder positief. Het kamp, bestaande uit goed onderhouden stenen gebouwen, ziet er netjes uit. Ook de lessen zitten goed in elkaar. De op Franse leest geschoolde trainingen verschillen weinig van de Europese. Wel wijken de lesmethoden af. Niet iedereen kan lezen en schrijven en dus wordt er veel gewerkt met plaatjes en praktijklessen.

Ghost town
En dat is niet het enige wat anders is dan in Nederland. Wanneer we het oefenterrein verkennen is al snel duidelijk dat hier gewoon mensen wonen. Her en der langs de weg wordt druk gebouwd en midden in het oefengebied staat een compleet dorp waar het wemelt van de kinderen. Ook stuiten we, aan de achterzijde van het terrein op een groot verlaten bouwproject, aangeduid as 'ghost town' dat als oefendorp gebruikt wordt. Navraag leert dat een lokale medicijnman tegen de bouw was en er dus niemand is komen wonen. Ook dat is Afrika.

We verlaten Koulikoro met een dubbel gevoel. De Malinese militairen zijn duidelijk trots en gemotiveerd. Hun uniform geeft ze aanzien, ze hebben een vast inkomen en de training maakt zeker betere militairen van ze. Maar of wij als Europeanen ooit echt de volksaard van 'de Afrikaan' (om maar te blijven generaliseren) gaan doorgronden?

Onze reis zit er alweer bijna op. Tegen de tijd dat deze verhaal verschijnt zijn we alweer veilig thuis. Maar iets zegt me dat we nog wel eens terug zullen moeten naar Mali. Er is daar nog genoeg te doen, zien en beleven.