Weer vernielingen bij het rolstoelpad
Nog voordat het rolstoelpad bij de Houtense Brug officieel geopend was, waren er al vernielingen aangericht. Het pad in het natuurcompensatie gebied bij de Houtense Brug was al enige weken toegankelijk voor de opening op donderdag 18 mei en was in die periode door menigeen al ontdekt. Helaas ook door vandalen, door ruiters en crossmotoren was het pad al beschadigd. 'Waarschijnlijk waren het vrije ruiters', vertelde Jan de Lange destijds in de MooiSonenBreugelkrant.
Na het afgelopen weekend ontdekte Jan van den Hurk dat er weer vernielingen aangericht waren, een houten tafel met bank die aan het rolstoelpad staat is gedeeltelijk in brand gestoken. Het zal compleet vervangen moeten worden, wat een behoorlijke schade oplevert.
Vandalisme is jammer genoeg van alle dag. Het is sowieso niet goed te praten, als het een groep mensen treft die al kwetsbaarder zijn ligt het nog wat gevoeliger. Eindelijk hebben de rolstoelgebruikers een eigen pad zodat ook zij zelfstandig van de natuur kunnen genieten. Dan is het extra vervelend als zij vanaf het begin, of eigenlijk daarvoor al, geconfronteerd worden met vernielingen. Dit is slechts de meest recente tot nu toe.
Het feit dat valide mensen ook gebruik maken van het pad is alleen maar te waarderen, ook het "chillen" op een bankje met iets erbij is geen probleem. Als het resultaat na een drankje, hapje en misschien nog wat anders een brandende tafel is, wordt het een ander verhaal. Dan kun je beter wegblijven.
Laten we respectvol met andermans spullen omgaan! De tafel en het bankje zijn gekocht door een persoon of instelling, met als bedoeling dat er langdurig gebruik van gemaakt zou kunnen worden. Na het gebruik hiervan van de dader(s) kan niemand het meer gebruiken.
Het is niet duidelijk wie daarvoor verantwoordelijk is. Evenmin is duidelijk precies wanneer het gebeurd is. Als iemand iets heeft gezien of meer weet over deze vernieling neemt dan contact op met de gemeente Son en Breugel of de politie.
Reiger zorgt voor commotie bij de vijver
"Kom", dacht ik, "het is mooi weer. Ik ga eens een eindje fietsen".
Een uurtje rondom Son en Breugel fietsen is leuk, ik kan het iedereen wel aanraden. De terugweg voerde mij -toevallig- langs de vijver aan de Europalaan.
Door: Hermen Berkenveld
Hee, de fontein deed het niet. Zou die kapot zijn? Meteen zag ik een vogel boven op de middelste spuitmond zitten. U weet wel, die waar altijd die hoge, krachtige waterstraal uit komt. "Goh, nu zouden ze 'm stiekem aan moeten zetten", dacht ik met een brede grijns op mijn gezicht. "Nou nee, dat is meer iets voor de Muppetshow. Die vogel zal het vast niet leuk vinden". Maar de stille hoop bleef.
Toch even een foto maken. Er stonden al een mevrouw, haar vader en haar twee dochtertjes te kijken. Hoewel, de mevrouw was aan het bellen. Ik groette en ging mijn foto maken, blij dat de vogel was blijven zitten. En toen ving ik een flard van het telefoongesprek op. "…. en er zit een reiger vast in de fontein". Zat hij daarom daar, maar goed dat ze de fontein niet stilletjes hadden aangezet! En nu zag ik het ook, de vogel, de reiger dus, fladderde wat, maar bleef goed zitten. Zielig. (Achteraf bleek het trouwens een aalscholver te zijn).
Het telefoongesprek was ten einde. "De dierenambulance kan me niet helpen want ze kunnen niet in het water, ik moet de brandweer bellen. O jee, was het nu 0800-8844 of 0900-8844?" "Ik zou met 0800 beginnen, dat is tenminste gratis. Als ze niet opnemen dan is het 0900", was de beste raad die ik kon geven. Zij vond het een goed plan en het bleek dus toch 0900 te zijn. Na wat gepraat gaf Monique het goede nieuws door: "Ze komen over tien minuten tot een kwartiertje". Wij gingen dus in de wachtstand. Maar nee hoor, na bijna een half uur was de brandweer nog in geen velden of wegen te bekennen. "Zo lang kan het toch niet duren vanaf de kazerne?" vroegen we ons af. De aalscholver fladderde intussen niet meer en zat gewoon stil. "Die heeft de moed om los te komen natuurlijk al opgegeven. Maar dat kwartiertje is toch allang voorbij". Toen werd het dus tijd voor de gebruikelijke suggesties over het Brabants ketierke en de koffie en de brandweerman die nog op de WC zat en de sleutels van de brandweerauto die kwijt waren. "Die sleutel, die hedde gij toch, Jan?" "Neeje, hoe kumde daorbij, die het Frits giester weggeleed", dat soort ongein. Maar eindelijk, zo'n 40 minuten na het eerste telefoontje verscheen de brandweer. En niet zomaar een, nee hoor, een heuse grote Mercedes van de dienst Waterongevallen. Zoiets verzín je gewoon niet!
De chauffeur en zijn bijrijder stapten uit om de situatie te beoordelen. "Ja, hij zit er inderdaad. Even kijken hoe we dat gaan aanpakken." De zijdeur van de brandweerwagen ging open en er stapten nog een man of twee, drie uit in vol ornaat: waterdicht geel vest, rood zwemvest eroverheen, laarzen en een haspel met een lang geel touw.
De aalscholver had intussen die commotie aan de waterkant ook opgemerkt. "Ja, goed drie kwartier op zo'n rotfontein zitten en je evenwicht maar proberen te bewaren valt niet mee, hoor. En nu ook nog al die onrust daar aan de kant, nee, dat moet ik niet hebben" dacht het dier. En met een sierlijk sprongetje hupte hij of zij van de fontein af, het water in, lekker even een rondje zwemmen. Als aan de grond genageld stonden we met open mond toe te kijken. "Wat is dàt een gemene vogel", was alles wat ik kon uitbrengen. Had het beest ons met zijn zevenen een goeie drie kwartier voor de gek staan houden! Gelukkig zagen de brandweermannen, die nota bene helemaal uit Eindhoven waren gekomen, er de lol wel van in. Nadat hij nog even de foto die ik had genomen had bestudeerd was de chauffeur er ook van overtuigd dat Monique het verhaal niet uit haar duim had gezogen en ze gingen weer terug naar een ongetwijfeld saaie wacht in de kazerne. Maar nu hadden ze wel even wat afleiding gehad en ze hadden ook een mooi verhaal!
"Gelukkig dat ze zelf nog hebben kunnen zien dat die reiger echt op de fontein zat", zei Monique nadat de wagen weer was vertrokken. "Maar eigenlijk zou ik het nog leuker hebben gevonden als ze echt in het water waren geweest voordat hij vertrok". En bij die denkwijze kon ik me helemaal aansluiten.
