GEDICHTEN VOOR PARIJS
AlgemeenDichtbij het dichters collectief waar wij mee samen werken heeft naar aanleiding van de aanslagen in Parijs. De pen ter hand genomen.
De redactie heeft een gedicht op de voorpagina van deze week geplaatst er waren er echter meer, Hierbij willen wij ze met u delen.
Parijs rouwt
Steen verweert, sokkels brokkelen langzaam af,
ijzer roest, koper verkleurt, zink verteert, bladgoud
glanzend nog wordt dof. Traag stroomt
de Seine, deinend tussen haar oevers.
En iedere dag weer bewegen al die
miljoenen poppetjes in die grote speeldoos,
in die grote klok die Parijs heet.
Die klok die nu hapert, haar doden telt, haar
gewonden tegen zich aandrukt, huilt, schreeuwt...
Traag stroomt de Seine, deinend tussen haar oevers
door een Parijs dat nooit meer hetzefde zal zijn
maar dat wanhopig vanuit diepste diepte
weer op weg gaat naar wat het was....
Theo Smit
Het verdriet van Parijs,
Het verdriet van de Fransen
in de licht geloken ogen
het stille lichaam krom gebogen
als populieren in een storm.
De tranen van de Fransen
vullen groeven als kanalen
zij spreken wereldtalen
tot de evenaar en voorbij.
De pijn van de Fransen
herinnering aan die zware last
het verdriet, de tranen en de pijn van de Fransen,
dat is waar vandaag alleen het diepe zwijgen past.
En toch vertrouwen
op hoop in de wereld,
de stem die de ergste pijn verzacht,
hoorbaar als een fluistering,
als duizend en-een-sterren in de nacht.
Geloven in de liefde van deze wereld
jouw hand die de mijne vindt
een rotsvast zeker weten
dat is wat ik meegeef
met het ruisen van de wind.
Willemien van Lith
Meedogenloos
Na een week werken op
nog zwoele vrijdagavond
in november met volle
terrassen en ergens een
voetbalwedstrijd of
concertbezoek in staat
van paraatheid tegen
macht en kracht van
treur met 352 gewond
waarvan 99 kritiek langs
de rand van 129 doden
komen we zo bij u terug.
Na de reclame.
Willem berkers
