'Een scheutje Zlatan erbij, alsjeblieft!'

Vaak praat ik met mensen over de verschillen tussen vrouwen- en mannenvoetbal. Laat ik beginnen te zeggen dat ik het vandaag absoluut niet wil hebben over de kwalitatieve verschillen tussen de twee takken van de sport. Niet alleen denk ik dat er al genoeg over gezegd is (ook door mijzelf), ook vind ik die discussie niet echt interessant.

Vandaag wil ik het graag hebben over het mentaliteitsverschil tussen mannelijke voetballers en hun vrouwelijke collega's. Één van de kinderziektes van het vrouwenvoetbal is mijns inziens namelijk een groot gebrek aan arrogantie. Dat klinkt misschien ontzettend gek, maar laat me het even uitleggen.

Er is maar één Zlatan
Als fervent Zweden-liefhebber en voetbalfanaat kon ik natuurlijk niet om de biografie van Zlatan Ibrahimovic heen. Het is als nuchtere Nederlander of Belg misschien moeilijk voor te stellen dat een heel land om één inwoner draait, maar de situatie in Zweden komt aardig in de buurt. Ter illustratie: als ik naar de website van Aftonbladet ga, zeg maar gerust de Zweedse Telegraaf, kan ik onder het kopje 'voetbal' voor een aantal categorieën kiezen. De nationale heren- en vrouwenelftallen (hoort u dat, Nederlandse media? De beide elftallen naast elkaar genoemd, alsof ze gelijkwaardig zijn!) de Allsvenskan en Damallsvenskan (de Zweedse Eredivisie en Eredivisie Vrouwen), vervolgens de Premier League, Bundesliga en Ligue 1, en dan 'Zlatan'. Jep. U leest het goed. Onder dit kopje wordt dagelijks het nieuws over 's lands Belangrijkste Inwoner verzameld.
Wie 'Zlatan' zegt, heeft het vaak ook over de aan hem onlosmakelijk verbonden arrogantie (of 'gezond zelfvertrouwen', zoals hij het zelf graag noemt). 'Een geblesseerde Zlatan is een serieuze situatie voor elk team', zegt hij in zijn boek. Een instelling waar we in Nederland, waar we allemaal 'zo lekker gewoon' blijven, natuurlijk van gruwelen. Maar vandaag wil ik graag een zaak maken vóór deze arrogantie, met name bij de Nederlandse voetballende vrouwen.
In Zweden hebben ze een prachtig woord om Zlatan's gevoel voor eigenwaarde te omschrijven. 'Kaxig', noemen ze het. Het is lastig om correct te vertalen, maar het is eigenlijk een soort mengelmoes tussen 'verwaand', 'arrogant' en 'eigenwijs'. De 'schijt aan iedereen'-instelling. En ik denk dat dit precies is wat het vrouwenvoetbal nodig heeft.

Wat je vaak tegenkomt op de voetbalvelden (pas op, hier volgt een generalisatie van jewelste), is dat mannelijke voetballer(tje)s te vaak voor eigen succes gaan. 'Hij kan aardig voetballen, maar moet leren dat hij niet alleen op de wereld is', heb ik trainers over jeugdspelers horen zeggen. Bij vrouwelijke voetbalsters is vaak het tegenovergestelde aan de orde: die zouden de bal nog liever naar een ploeggenoot spelen als ze voor een open goal stonden dan de bal er zelf met keeper en al in te rausen. Over hoe dit komt zijn denk ik hele wetenschappelijke studies te schrijven, maar ik denk dat veel mensen die wel eens een voetbalwedstrijd bij de vrouwen hebben gezien dit kunnen beamen. Het is de 'nee, jij!'- mentaliteit die voetbalsters nog al eens in de weg zit om écht de wereldtop te kunnen halen. Het is allemaal net wat te vriendelijk en te collegiaal.

'Kaxig', met mate
Daarom pleit ik vandaag voor een cultuuromslag in het vrouwenvoetbal. Natuurlijk, de vriendelijkheid en onschuldigheid is wat de sport zo gezellig en toegankelijk maakt, maar ik ben ook bang dat het vrouwen ervan weerhoudt om écht de kwalitatieve slag te slaan die het vrouwenvoetbal zo verdient. Vrouwelijke voetballers van Nederland en België, word wat meer 'kaxig', af en toe. Schiet een keer zelf op goal, in plaats van dat eeuwige balletje breed. Doe soms alsof je alleen op de wereld bent. Voel jezelf 'The World's Greatest'. Alles met mate natuurlijk, dat spreekt voor zich. Maar ik ben benieuwd tot welke hoogtes het vrouwenvoetbal kan uitstijgen als er wat meer speelsters écht in hun eigen kunnen gingen geloven.
Bedankt voor het lezen, tot snel!

Emma Coolen