De Pizza camping est fermé
ToerismeSon en Breugel - De vakantie-uittocht is weer begonnen. Massaal trekken we er weer op uit om vakantie te gaan vieren. Frankrijk blijft het populairste vakantieland van Nederlanders. Ik was vroeger ook een echte liefhebber van het Franse campingleven.
Een kampeerherinnering van Arjen Strik
Toen de kinderen klein waren, hebben we vaak met ze gekampeerd in Frankrijk. Het begon natuurlijk met het inpakken van de auto, de vouwwagen en later de caravan. (we hadden toen nog geen "de meest complete vakantiepaklijst" van DeMooiSonenBreugelKrant, dus je vergat nog wel eens wat). Hoe groter de kinderen werden, des te meer bagage er mee moest. De zak met adapters en kabeltjes werd elk jaar groter en verwarrender. Onze trek naar het zuiden was, zonder hedendaagse navigatieapparatuur, best nog een stressvolle klus, zeker met die Franse bewegwijzering en onlogische afslagen. Vaak gingen we 'op de bonnefooi'. Het hele jaar was je al alles aan het plannen; de vakantie moest een avontuur zijn.
Op advies van vrienden, echte francofielen gaven wij aanvankelijk de voorkeur aan echte Franse campings. Maar daar zijn we op teruggekomen. Hoewel ik het fenomeen noodgedwongen wel goed bestudeerd had. Op een "echt Franse camping" heb je net zoveel contact met de Fransen als me de sprookjesfiguren van Euro Disney. Een Franse camping wordt bevolkt door families, die er al jaren komen. Niemand spreekt een woordje over de grens. De caravans zijn wat gedateerd en meestal hebben ze een grote voortent waarin een heel huishouden staat met kasten, vriezer, koelkast. De barbecue gaat om 10 uur 's morgens aan, de dames lopen de hele dag op slippers en in peignoir of legging, de dikbuiken drinken veel pastis, gooien een hengeltje uit of spelen petanque. De TV staat in de voortent (vaak op volle sterkte) en koken gebeurt ook in de voortent. Tot middernacht zijn er spelende kinderen die geen volumebegrenzer hebben op hun enthousiasme en gegil. Laten we het maar niet hebben over de hurkplees, die je slippers na het doorspoelen vaak van kleur veranderden. Merde, te laat gesprint!
Voor onze opgroeiende kinderen bleken deze campings geen succes. Er was geen animatie en door de taalbarrière was het moeilijk vriendjes of vriendinnetjes te maken. Deze campings noemde ze, met een vies gezicht, Balletjesgooi-campings.
Zo kreeg trouwens iedere camping die we nadien bezochten, een eigen verzonnen naam: zoals de Pipo-camping, de Koeie-camping, de Strandcamping, de Glijbaancamping, de camping met stickers van Wilde Zwijnen en de Pizza-Camping.
La Filature
Op de terugweg uit Zuid Frankrijk kwamen we bij toeval terecht op camping 'La Filature', in Ebrueil, aan de voet van het Central Massive. Voor ons een echt paradijsje. Een oude verbouwde Weverij, met een camping midden in een oude fruitboomgaard, met pauwen in de bomen, aan de oever van het riviertje de Seoele. De camping werd gerund door een Engels echtpaar John en Jane Saw. John, was een oud strip-en reclame tekenaar en verantwoordelijk voor de 'la vie d'art' tekeningen die de camping karakteriseerden, zijn vrouw Jane bereidde dagelijks de meest verrukkelijk Franse gerechten, die je 's-avonds voor een luttel bedrag in je eigen meegebrachte pannetje kon ophalen. Het sanitair was per deur door John opgevrolijkt met een grote stripheld, "Superman, Batman, Robin, Lucky Luke, Asterix en Obelix," bestond uit een samenraapsel van zorgvuldig verzamelde, destijds afgedankte, maar goed functionerende brocante urinoirs, ligbaden en bidets, die van het straatje een sprookjesachtig en spannend badhok maakten.
De Pizza-camping
Onze kinderen kwamen aan de naam Pizza-Camping omdat ze bij Jane een ongebakken pizza konden kopen en zelf konden aangeven met welk beleg. Daarna liepen ze, met die grote ronde slappeling de boomgaard in, waar John bij een houtoven stond en de pizza tot een onvergetelijke knapperige deeglekkernij bakte. Naderhand is mijn oudste dochter gaan wonen in Zuid-Frankrijk. Blijkbaar is het zaadje toen gelegd. Onlangs werden de herinneringen weer eens opgehaald en kwam de Pizza-camping weer ter sprake. Het idée bestond daar met de overgekomen familie weer eens te gaan kamperen. Zo gezegd zo gedaan. Maar bij aankomst zagen ze een ketting over de oprijlaan met een bordje: La Camping est fermé définitivement. Een herinnering die uiteen spat. Ze stuurde teleurgesteld gelijk een foto naar me door. De Fransen hebben een gezegde: 'Partir c'est mourir un peu.' Maar ach zo is het leven. Alles verandert. Nostalgie daar draait het om. Ik wilde daar destijds eens op de foto met een oud menneke met pet en een stokbrood onder de arm, maar in goed Brabants liet hij me weten geen zin in poespas te hebben. Dat heeft de moderne kampeerder ook, zijn smaak wordt luxer. Men wilt tegenwoordig kamperen zonder de ongemakken van het meenemen van een auto vol met spullen. Zonder eerst je tent op te hoeven zetten. Kamperen, maar wel slapen in een lekker bed. Een eigen douche en toilet bij de tent, en een normaal keukentje om in te koken. Electriciteit is er ook overal, dus je kan gewoon je telefoon opladen en met een knopje het licht aandoen. Glamping is de nieuwe term die voor deze accommodatie wordt gebruikt. Glamorous Camping, Kamperen zonder creperen, een accommodatie met alles er 'op en er aan'. Voor de Filature geldt wellicht dat als je niet met de tijd meegaat, een nostalgisch gevoel moeilijk te verkopen valt. Toch een hard gelag, want ik ben van de oude slag en geniet van het oude.
Mijn dochter heeft trouwens een geweldig weekend gehad op een camping een paar kilometer verderop, alleen de pizza moest ze halen in het eeuwenoude dorpje Ebrueil.
