Afbeelding
Foto: Adrie Neervoort

Stedentrip Barcelona: een bewogen ochtend

Toerisme

Son en Breugel/Barcelona - "Laten we aan het eind van het jaar nog eens een stedentripje doen," zei mijn vriendin enthousiast terwijl ze ontspannend liggend op de leren bank in haar damesblad bladerde. "Rome was romantisch, Londen was geweldig en Oslo vond ik tot nu toe ijskoud de beste. Ik zou nu wel eens naar Barcelona willen, zoveel over gehoord en gelezen, lijkt me te gek." Ze las de highlights voor die stonden in de Flair: "Gaudi, Sagrada Familia, Mozaiek, Park Güell, La Rambla." Zo ging ze nog even door. "Ja, ja, maar we hebben geen geld in onze koude handen," bracht ik nog in. Maar ik kende die dwingende blik in haar ogen. "OK," zei ik, "goed idee, maar dan organiseer ik alles op mijn manier en verras je."

Door: Arjen Strik

No budget werd low budget
Fanatiek begon ik met de voorbereidingen van deze reis naar de 'Jewel in the sun, a la bella mar'. Eerst maar eens een checklist opgesteld en daarna veel googelen. De goedkoopste vliegtickets kwam ik tegen bij Ryanair, die vertrok gelukkig vanuit Eindhoven. Ongelofelijk: 19 Euro voor de heenvlucht en na drie dagen retour voor slechts 26 Euro p.p.! De vliegtuigen landen dan wel op vliegveld Girona. Ik zag dat dit ca.100 km van Barcelona lag, da's natuurlijk minder. Maar vliegtickets naar vliegveld Barcelona waren drie keer zo duur en de autohuur was spotgoedkoop, slechts 20 euro per dag. Een 'cheap' hotel in Barcelona had ik zo gegoogeld: Het Confortel aan de 'calle Ramon Turro'. Slechts 44 euro per nacht. Hoewel de boeking problemen opleverde: First of all, thank you so much to choose Confortel Barcelona. Secondly, refering to your mail, we can not give you the breakfast and parking for the reservation. Ik had dus een stedentripje voor 285 Euro voor twee personen, drie dagen in December, echter zonder ontbijt en parkeren, maar toch. Ik was apetrots op mezelf. Zie je wel even moeite doen en je bespaart honderden euros.

De reis verliep bijna zoals gepland
Het vertrek was 's ochtends om ongeveer half zeven. We vertrokken dus al vroeg uit Goirle om op tijd te zijn. Gisteren nog de auto schoon gemaakt en het parkeren geregeld. Opstaan, koffie op en vol goede moed vertrokken. Het was best al druk om zes uur. Shit, file op de A 58. Vrachtwagen geschaard, las ik op internet. Rijbaan afgesloten vertraging ca. 30 minuten. De stress in de kleine rode Peugot nam toe. Immers, een vliegtuig wacht niet. Afslag Oirschot kwam in zicht, toch wel handig als je de weg kent. Binnendoor gescheurd naar de Airport. Auto afgeleverd op het 'parking point' en we werden vervoerd naar de luchthaven. Nog drie minuten voordat het inchecken sloot. Hijgend en hals over kop arriveerden we bij het checkpoint. We hoefden gelukkig niet te wachten. Koffers konden dichtblijven, geen paspoortcontrole, hup lopen, zeiden ze. We zagen de medepassagiers al naar het vliegtuig toe stiefelen, dus snel er achteraan, alles onder controle.

Autohuur werd opeens best duur
Het vliegen verliep voorspoedig. Anoniem maar intiem. Ik zat naast een jonge vrouw die haar baby de borst gaf. Ik durfde niet te kijken. Het boertje van het kindje klonk heel intiem. "Haar oortjes blijven hierdoor goed open", zei mijn buurvrouw opeens ongevraagd.
Bij de geslaagde landing op het vliegveld van Girona applaudisseerde het vliegtuig, althans de passagiers. Dat vond ik erg overdreven. Alsof de piloten een stelletje stagiaires betrof, die na bestudering van de handleiding en met veel mazzel ons aan de grond hebben gezet. Het is toch hun vak, maar vliegen blijft een beetje eng natuurlijk, aan een airbag heb je niks als het misgaat. We liepen de vliegtuigtrappen af op GRO richting aankomsthal waar de balies van de Rentacar waren. Gelukkig had ik alles goed voorbereid en de bevestiging van autoverhuur Firefly uitgeprint. Ik was gelukkig de eerste en gaf nonchalant mijn boeking aan de dame achter het glas. Verveeld stak ze een onverstaanbaar verhaal af. Ik pikte woorden op van onverzekerd en bijbetalen. Ik zei dat ik alles al betaald had en legde de bevestiging op de desk. In gebrekkig Engels vertelde ze, dat ik moest betalen anders kreeg ik geen auto. De rij achter me werd steeds langer. Het gemor dat ik hoorde ontstaan deed me besluiten toch maar m'n creditcard te trekken en de extra fee te betalen. Opeens was het 50 euro per dag voor een huurauto. Een opel Corsa 'avant la lettre', daarover meer. Ongeïnteresseerd en nonchalant wees de Spaanse naar buiten op mijn vraag waar de auto stond. Ja, dat had ik ook wel bedacht. In een witte loods waar alle verhuurbedrijven hun auto's stalden, vonden we na lang zoeken de witte Opel Corsa. Vol goede moed stapten we in en togen richting Barcelona. Mijn vriendin wilde rijden, dat had ze nog nooit gedaan in Spanje.

Onmisbaar: navigatie van Google Maps
De reis van Girona naar Barcelona verliep voorspoedig het traject is grotendeels snelweg, met twee onbegrijpelijke 'peajes', voor een paar eurocenten. Onderweg zag in nog afslagen naar Lorett de Mar en Blanes. Plots kwamen er feest-en-beest herinneringen aan mijn jeugd naar boven. Na anderhalf uur rijden naderden we Barcelona. Gelukkig had ik thuis al het adres van het Hotel ingevoerd op Google maps: Calle Ramon Turro. Een bekend dierenarts, bioloog en filosoof die leefde in Barcelona eind negentiende eeuw, zo las ik bij mijn voorbereidingen op Wikipedia. Ja, mijn preparatie was grondig. Ik klapte mijn mobiel open, voerde de toegangscode in en tikte op de App. Google Maps. Geen verbinding met internet las ik. Inmiddels waren we al in Barcelona. Kris kras crossend, luid toeterend, wild met de armen gebarend, telefonerend en op het voorhoofd wijzend, krioelden de Catalanen over hun brede avenues en slingeren van links naar rechts om de beste 'pole position' te krijgen voor de ontelbare stoplichten. "Hoe moet ik", zei m'n vriendin, al enigszins rood aangelopen. "Ga zo maar links af", zei ik zo normaal mogelijk. Inmiddels koortsachtig in mijn hoofd speurend naar plan B, hoe kwamen we bij het hotel? "Mijn navigatie hapert, zoek maar een benzinestation, dan vraag ik het even." Zwijgend reden we voort, nergens een 'gasolarina'. "Rijden ze hier al op zonne-energie," riep ik vertwijfeld uit. Uiteindelijk vonden we een Cepsa, in het midden van het centrum.

James Bond schiet te hulp
In mijn beste Engels zei ik dat ik zocht naar het Confortel aan de calle Ramon Turro. De geblondeerde, rijkelijk getatoeëerde dame met een piercing door haar tong consulteerde haar collega. "Miguel, entens l'anglès?", schreeuwde ze naar achter. Met een filtersigaret balancerend tussen haar lippen, vertelde ze dat amigo Miguel zo kwam. "Hello, I know the hotel", zei hij geruststellend. "I show and me drive". Hij nam plaats achter het stuur een baande luid toeterend zijn weg door de ontelbare straten van Barcelona, ondertussen druk bellend met de hulptroepen. Opeens parkeerde hij dubbel in een drukke straat, zette de parkeerlichten aan en sprong uit de auto. "I shop, moment." "Hij naait ons en kent het hotel niet", zei m'n vriendin enigszins moedeloos. Ik voelde dat ze gelijk had, maar probeerde de moed erin te houden. "Komt wel goed", zei ik zo overtuigend mogelijk. Na 15 minuten kwam hij terug met twee grote zakken vol boodschappen en vervolgde zijn dollemansrit. We waren inmiddels in de buitenwijken aangeland en hij zette de auto pardoes stil op een vluchtstrook en stapte uit. 'You drive that way", hij wees vooruit en was opeens verdwenen ons verbouwereerd achter latend. Mijn vriendin kreeg een acute stressaanval, dus ik nam het stuur maar ter hand. Inmiddels klopte mijn hart in mijn keel. Ik zette weer koers naar het centrum en maande mezelf rustig te blijven. Opeens zag ik een taxi aan de kant staan en in een flits gebeurde het volgende. Ik stapte uit en zei tegen mijn vriendin, volg ons. Ik stapte in de witte taxi en zei calle Ramon Turro. De chauffeur typte het adres in zijn TomTom en begon te rijden. Hij sprak alleen Spaans. Ik wilde hem toch duidelijk maken dat een witte opel Corsa achter hem aan reed met mijn vriendin erin. Nu zat ik vroeger op gitaarles en daar was een Spaans stukje dat achtervolging heette. "Persecución", zei ik tegen de chauffeur. Hij keek me vragend aan. "James Bond, pief, pief, en ik wees naar achteren. Hij schrok zich te pletter en zette het op een scheuren, dwars door het drukke Barcelona en rode stoplichten. Ik kreeg waardering voor het rijgedrag van mijn vriendin, ze zat nog steeds pal achter ons. Opeens stopte de taxidriver, "Ramon Turro," zei hij. Ik kon hem wel zoenen. Hotel Confortel zag ik op de gevel staan, slechts 5 Euro kostte deze roekeloze safari. We checkten in bij het hotel. Het was pas 14.00 uur en we lagen al uitgeteld op ons hotelbed, al te veel nieuwe indrukken opgedaan.

Barcelona: ‎Ley de Murphy.

Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding