Wachttijd

Witte, hoge muren strekken zich langs mij uit, tot grote hoogte. Het is meer een smalle gang dan een wachtkamer. Aan de muur hangen een paar posters, of een kunstwerk. Eerlijk gezegd weet ik het niet zeker, ik heb het niet geregistreerd.

Aan de rechterzijde, vlak naast de stoel waarop ik zit, is een deur. Af en toe hoor ik een stem klinken. 'Je moet het in je eigen tempo doen', zegt de stem. Geen slecht advies, lijkt me.

Verderop in de gang zijn nog een paar deuren, ik vermoed van de wc. Het verst van mij vandaan, vlak bij de ingang, is de deur waar ik zo meteen moet zijn. Aan de linkerkant zit ook een deur, met daarvoor een trap, waar ik precies onder zit.

Er gaat een deur open. Het geluid echoot in de hal, zodat ik niet thuis kan brengen waar het vandaan komt. Een stroom woorden komt naar buiten, cirkelt rond mijn hoofd. Een man is iets aan het vertellen, het is een onverstaanbare brei van woorden. 'Ja. Ja.', hoor ik zijn gesprekspartner zeggen. Een flard, meer is het niet. Een flard, waar ik niets wijzer van word.

Ineens staat een groep mannen voor de deur, verbaast rukken ze aan de deurknop. Ze worden verwacht, een man komt de trap af en doet de deur open. Een kakafonie van geluid stroomt binnen, met de onvermijdelijkheid en onstuitbaarheid van een lawine. Ook hier kan ik weinig uit opmaken, behalve dan dat de mannen vertrokken met sneeuw. Tja, het zit in de lucht, schijnt het.

Ik verleg mijn aandacht naar het tafeltje naast me. Bovenop liggen wat folders. Op de plank, onder het tafelblad, ligt een dikke stapel tijdschriften. Een 'Weekend' en een 'Party' zie ik liggen, er ligt vast nog ergens een 'Story' in de stapel. Vanwaar die fascinatie met het wel en vooral het wee van bekende Nederlanders?

Even schrik ik op, als er boven een deur open gaat, en er wéér een stortvloed van geluid op me afkomt. Ik kom hier voor mijn rust, wil ik uitschreeuwen. Ik doe het niet. Ze horen me toch niet, maak ik mezelf wijs.

De rust is snel weergekeerd, gelukkig. Het zonnetje schijnt, even maar, door het bovenlicht boven de deur. Ik koester me gretig in het gefilterde zonlicht, zo lang als het duurt. Binnen de kortste keren is het zonnetje verdwenen achter de grijze wolken. Het moment is weer voorbij.

Terug naar de leestafel dan maar. Woon- en lifestyle bladen te over, geen voetbal- of andersoortig mannenblad. Komen er zo weinig mannen hier, of lezen die niet als ze aan het wachten zijn?

Dan gaat opnieuw een deur open, de deur waar ik moet zijn. Er stapt een man naar buiten! Ben ik in elk geval niet de enige.

Mijn wachttijd is voorbij, voor deze keer.

Meer lezen? Of wilt u reageren?

Kijk op EigenWijsHeden of mail naar info@eigen-wijs-heden.nl