Column Lucky Luc

Gemiste kans

Het leven is niet eerlijk. Het voelt als een gemiste kans. Als columnist zit je er op te azen, op de kans eens compleet los te gaan.

Wat is er dan aanlokkelijker dan een gelegenheid eens lekker tekeer te gaan tegen een groot bedrijf? Grote bedrijven hebben geen oog voor de kleine particulier, die hun klanten zijn. Het zijn logge, starre bedrijven die alleen naar winst kijken, vol bureaucratische regeltjes die de medewerkers verstikken. Al zijn ze nog zo van goede wil, ze kunnen ons niet helpen. Dat zou je allicht kunnen denken.

Ik rook mijn kans, toen ik van mijn zorgverzekeraar een mail kreeg, met als titel 'Eerste betalingsherinnering'. 'Hoezo, eerste betalingsherinnering?' dacht ik. Ik had een maand eerder een mail gehad over het bedrag dat ik aan eigen risico moest betalen. Een bedrag dat, zoals mijn zorgverzekeraar zelf aangaf, automatisch afgeschreven zou worden. Dan verwacht je geen herinneringsmail met de dreiging dat je wel binnen twee weken moet betalen.

Juist ja, tijd om mijn pen weer eens in gif te dopen. Handen wrijvend sleep ik de messen. Zou het er dan eindelijk van komen? Zo veel onkunde, dat moest een geweldige column opleveren!

Enfin, eerst maar eens bellen. Dat is wel zo netjes. Hoor en wederhoor! De ergernis begon al meteen, ik kwam in een belmenu terecht. Keuze 1, eigen risico. Ik zag al voor me dat ik minstens een half dozijn 'keuzes' zou moeten maken voordat ik verbaal los kon gaan. In plaats daarvan kwam ik in de wachtrij. Juist. Wacht eens, dat biedt mogelijkheden! 'Uren hing ik in de wacht!' 'Stoom kwam uit mijn oren!'

Nee hoor, weer niet. Binnen een paar minuten stond ik al vooraan in de wachtrij, een paar minuten later had ik al iemand aan de lijn.

Shit! Het was nog een vriendelijke dame ook. Ik had nog niet gezegd hoe geërgerd ik was dat ik een herinnering gekregen had, of ze maaide het gras voor mijn voeten weg, haalde de angel uit de kwestie en doofde het vuur van mijn verontwaardiging. Sorry. Er was iets fout gegaan bij de automatische incasso, de herinnering was automatisch verstuurd. Excuses voor het ongemak!

Tja, daar zat ik dan. De rekening wilden ze niet verscheuren, dat was jammer. Ik wilde zeker zijn dat de rekening niet dubbel betaald zou worden, dus werd ik doorverbonden met een collega.

Weer even in de wacht, de collega had het druk. Ik was bepaald niet de enige bij wie het fout gegaan was. Als klap op de vuurpijl had de collega 'koud doorverbonden', dus niet even uitgelegd waar ik voor belde.

Er was iets fout gegaan bij de verwerking van de automatische incasso's, kan gebeuren. Nogmaals werden excuses gemaakt, binnen een week zou het in orde gemaakt zijn. Ik kreeg een beetje medeleven met de mensen van de klantenservice, die een situatie die ze zelf niet veroorzaakt hebben moeten rechtbreien. Zie dan maar eens iedereen positief en opgewekt te woord te staan, iedere keer weer.

Tevreden gesteld hing ik op. Als klant ben ik tevreden. Als columnist treur ik om een gemiste kans.

Volgende keer beter!

Meer lezen? Of wilt u reageren?

Kijk op EigenWijsHeden of mail naar info@eigen-wijs-heden.nl