Afbeelding
Foto: Wil Feijen

Gezelligheid én toptennis: de hoogtijdagen van de jaren '80

Sport

Son en Breugel - Het ging razendsnel, in die tijd. Begin jaren '80 speelde HTC Son in de (toenmalige) Overgangsklasse B. De club promoveerde achtereenvolgens naar de Overgangsklasse A, de Eerste Klasse, de Hoofdklasse en, in 1983: naar de Eredivisie. Als eerste club uit het zuiden van Nederland! Ik sprak hierover met Frank Stienen, een van de leden van het competitieteam uit die tijd.

Door: Lucas van As
Foto: Wil Feijen

Als talentvol tennisser kwam Frank, die destijds in Nuenen woonde, via trainer Henk van Hulst en zijn vrouw Janice bij HTC terecht. Hij ging ook in het competitieteam spelen, dat verder bestond uit Judith Warringa, Margot van der Velden, Margo Vlassak en Menno Oosting.

'Het was een unieke ervaring', vertelt Frank. De Sonse gemeenschap was erg betrokken bij de club, HTC was de eerste en (op dat moment) enige club uit het zuiden die op het hoogste niveau speelde. De supporters hadden de opmars van de Overgangsklasse B naar de Eredivisie van nabij meegemaakt, ze waren als het ware 'meegegroeid'.

Wat ook uniek was, was dat ook de andere competitieteams van HTC op hoog niveau speelden. Het eerste speelde in de Eredivisie, het tweede in de hoofdklasse, etc. HTC was een club met een aansprekende naam, nu nog steeds, maar in die tijd helemaal!

Er heerste een gezellige, Brabantse sfeer. De mensen kwamen naar de club voor toptennis, maar zeker ook voor de gezelligheid. De club trok ook veel mensen aan uit de regio, met name tennisliefhebbers. Het was een unieke kans om tennis op hoog niveau te zien, er kwamen veel grote namen uit het Nederlandse tennis op bezoek!

Het thuispubliek was echt de twaalfde man, Frank en zijn teamgenoten voelden de steun. Wel op een prettige, sportieve manier. Het enthousiasme van het publiek sleepte het team door sommige moeilijke momenten.

'Er zat altijd veel publiek, ook naar de uitwedstrijden gingen veel supporters mee. Er zaten soms meer supporters van ons dan van de thuisclub!' zegt Frank. Dat zie je toch niet vaak!

Naar uitwedstrijden gingen soms bussen met supporters mee, dat was ongekend! 'We reisden veel, door heel het land', vertelt Frank. Bij de meeste clubs was er toch minder sfeer, behalve bij De Manege in Apeldoorn, daar was de sfeer ook hecht. Het was altijd volle bak, als HTC speelde.

In principe waren het allemaal amateurs, de competitietennissers uit die tijd. In het westen werden spelers wel betaald, ook bij HTC kwam de kwestie van wel of niet betalen ter sprake. Er werden wel vergoedingen gegeven, de spelers hadden ook hun eigen sponsor. Maar het was niet zoveel als elders.

Of dat de reden is dat HTC op een gegeven moment op een lager niveau is komen te spelen, weet Frank niet zeker. Of de club daar een keuze in heeft moeten maken, of dat er andere oorzaken aan ten grondslag liggen, dat is niet duidelijk. Hoe dan ook, het waren mooie tijden!

Frank had de ambitie om proftennisser te worden, hij heeft het een jaar geprobeerd. Toen hij inzag dat het hem niet zou lukken om bij de top 100 van de wereld te komen, is hij gestopt. 'Je moest echt bij die top 100 komen om ervan te kunnen leven', geeft Frank aan. Frank wilde wel zo hoog mogelijk blijven tennissen, hij heeft een aantal jaren aan A-toernooien meegedaan. Later heeft Frank dat, vanwege leeftijd en zijn maatschappelijke carrière, afgebouwd. Hij heeft nog veel regionale toernooien gespeeld, én gewonnen! Maar op een gegeven moment had hij behoefte aan iets anders.

Eerst heeft Frank veel tennisles gegeven, onder andere ook bij HTC. In 1990 is hij bij het Vrije-Tijds Centrum (VTC) Best terecht gekomen. Tennissen komt er niet zoveel meer van, maar Frank koestert de herinneringen aan de glorietijd van HTC, begin jaren '80.

Afbeelding
Afbeelding