Column Lucky Luc

Langzaamheidsmaniak

Eens in de zoveel tijd ga ik naar Veldhoven. Eerst een stukje A50, dan verder via de N2, parallel aan de immer drukke A2. Twee snelwegen, die zich een tijdlang gezamenlijk rond Eindhoven door het landschap kronkelen. Met één onderscheid: op de een mag je 120 km per uur, op de ander 80.

Het is nogal verleidelijk om zelf ook het gaspedaal in te trappen, als je op de weg naast je iedereen voort ziet razen. Menigeen doet dat dan ook, de auto's razen me links en soms ook rechts voorbij, als een rijstrook zich bij de onze voegt. Verwonderd kijk ik naar de auto's die me voorbijrazen. Ik rij braaf 80, het is wel relaxt rijden zo. Ik heb alle tijd, ik wil me vooral niet op laten jagen!

Het gaat wel een beetje knagen bij me. Ik weet hoe lekker het is, om het gaspedaal eens flink in te trappen. Ook ik verander van Dr. Jekyll in Mr. Hyde zodra ik de auto instap, ik wil ook zo snel mogelijk van A naar B.

Die verandering in me verbaast me, normaal gesproken ben ik juist het toonbeeld van rust en kalmte. Geen onvertogen woord komt over mijn lippen, ik ben de vriendelijkheid zelve. Totdat ik in de auto stap, en de automobilist voor me minder haast heeft dan ik. Wat maakt het uit dat hij of zij niet de maximum snelheid rijdt? Het is niet alsof het de voorgeschreven snelheid is. Waarom laat ik me zo opjagen?

Ik geef toe, als ik als eerste wegrijd bij een stoplicht geeft dat wel een kick. Als ik een bocht neem op volle snelheid, eveneens. Om het landschap als een soort groene flits aan je voorbij te zien trekken, heeft wel wat. Maar dat gejakker en gestress… ik ben het wel beu.

Het geeft rust, om rustig achter een vrachtwagen of auto aan te tuffen. Tijd om een liedje te zingen (of te fluiten, als ik de tekst niet weet). Tijd om over mijn zonden na te denken, alhoewel? Zoveel tijd heb ik ook weer niet.

Daarom probeer ik ook in de auto rustig te blijven, op tijd te vertrekken zodat ik niet hóéf te haasten, en me netjes aan de maximumsnelheid te houden. Het geeft me rust, het geeft me de gelegenheid met verwondering naar de andere weggebruikers te kijken, die wél een ongelooflijke haast lijken te hebben.

Het grappige is, dat de tijdwinst door hard te rijden minimaal is, op korte afstanden tenminste. Ook op langere afstanden kun je je afvragen of het iets oplevert. Maar daar gaat het helemaal niet om. Of het nu de rebel is, die zich niet aan de regels wil houden, of de snelheidsmaniak die gewoon zo hard mogelijk wil rijden, het gaspedaal moet ingetrapt worden.

De weg leent zich er ook voor. Hij ziet er niet anders uit dan de snelweg, en de scheurneuzen doen er toch niemand kwaad mee? Met de vlam in de pijp scheuren ze door de Brennerpas.

De verleiding is er, om ook een snelheidsmaniak te zijn. De verleiding is groot. Maar nee, ik blijf lekker een langzaamheidsmaniak!