Sonse toren zou vaker open moeten voor het publiek

Zondag 6 mei, was het de regionale Torendag. In Son en Breugel kon men twee torens bezichtigen. Het ging daarbij om de oude toren in Son en de toren van de Genovevakerk in Breugel.

Door: Adrie Neervoort

Een uitgelezen kans voor mij om de Sonse oude toren eens van binnen te aanschouwen. Ik begreep uit de berichtgeving dat het ook mogelijk was om het carillon te bespelen en er vragen over te stellen. Daar stond ik dan op het kerkplein voor de toren, die vandaag eindelijk eens de houten toegangsdeuren wijd open had staan. Na het passeren van de statige deuren liet een banner aan de wand van de kleine ruimte zien wat de kerkgangers voor de brand, die de kerk volledig verwoestte, zagen. Een prachtige kerk met de nodige pracht en praal en aan het einde iets verhoogd het altaar. Bijna rook ik de wierook weer die opgebrand werd tijdens de mis.

Een vriendelijke dame van de Heemkunde kring verwees mij naar een deurtje aan de zijkant van de toren. Achter dit deurtje leidde een wat ongelijke stenen wenteltrap mij naar boven.
De toren stamt uit het begin van de 16e eeuw. De bouwer had destijds duidelijk geen rekening gehouden met mijn lengte (1,96m) en voetmaat (46). Met de woorden zoals bisschop Sonnius altijd pleegde te zeggen "Sine Onere Nihil" (niets zonder moeite) in gedachte, beklom ik de trap.

Na wat gestuntel kwam ik aan bij het oefen carillon. Een oefen carillon is eigenlijk een speeltafel (de bediening voor de klokken) die niet is verbonden met de klokken. Een zeer vriendelijk  en pas nog onderscheiden Cor Nooijen legde mij alles uit over het carillon, maar ook over de aanwezige gasten, de vleermuizen. Daarna nodigde hij mij uit om ook de laatste trap naar boven te nemen naar de beiaard.
Na precies honderd treden na mijn start op de begane grond bereikte ik de beiaard, die feitelijk uit twee delen bestaat, de kamer waar zich de speeltafel bevindt en daarbóven de vijftig klokken van het carillon. Alle klokken, van klein naar groot, zijn gemaakt van brons, in de klokkengieterij van Petit en Fritsen in Aarle-Rixtel

Er waren al wat meer bezoekers die de moeite van de 100 treden hadden genomen, en ze bleken ook nog eens muzikaal. Eén van de bezoekers maakte van de gelegenheid gebruik om aan heel Son en Breugel een korte maar bekende melodie te laten horen. Een melodie die ze schijnbaar vaker ook thuis speelde, want de meegekomen dochter kreeg gelijk een app van het thuisfront of moeder soms op het carillon aan het spelen was.

De honderd treden en het gestuntel waren de moeite meer dan waard. De terugweg verliep misschien nog wel moeizamer maar ik was blij dat ik de kans had genomen, een geweldige ervaring. Buiten aangekomen bleek de toren ook een aantrekkingskracht te hebben voor niet dorpsgenoten. Een mevrouw uit Geldrop was samen met haar man speciaal voor deze dag naar Son en Breugel afgereisd. Dus de eerste toeristen voor de toren zijn een feit.

Jammer dat deze toren niet vaker als toeristische attractie wordt gebruikt. Een simpele en doeltreffende manier om een stukje geschiedenis te laten zien van Son en Breugel.