Paardenbloem

Ik zie het zo voor me. Een grote weide, vol hoog, wuivend gras. Zachtjes beweegt het mee, buigend voor de bries. Om zich weer op te richten, zodra de bries gaat liggen.

Een weide vol klaprozen, goudsbloemen, korenbloemen, slaapmutsjes, kamille en vele andere weidebloemen. Een weide, die gonst van de bijen en hommels. Vlinders fladderen voorbij, in groten getale, en in vele soorten en kleuren. Dansend gaan ze van bloem naar bloem, in hun kenmerkende sierlijke, ietwat chaotische vlucht. Vlinders zijn de artiesten, bijen en hommels de harde werkers. Amsterdam tegenover Rotterdam, in de dierenwereld.

Er ritselt nog meer leven in het hoge gras. Veldmuizen, naarstig op zoek naar voedsel. Slangen en hagedissen, en nog vele andere dieren, allemaal leven ze in hun eigen wereld, die soms elkaar kruisen.

Soms verbergt het gras iets anders. Een paartje, op zoek naar liefde, intimiteit en wat privacy, midden in de natuur. Natuurlijker kan haast niet.

In de bewoonde wereld zie je niet veel van dit soort weides. Het gras is er kort gemaaid, en strak. Geen blaadje steekt de verkeerde kant, of boven de andere uit, of het wordt afgemaaid. Lieve, kleine bloemen als de paardenbloem en de madelief grijpen hun kans.

Schuchter steken ze hun nek uit, boven het maaiveld. Hun gele of witte bloemblaadjes strekken ze zo ver mogelijk uit, om de zon te verwelkomen. Ook om hun gevleugelde gasten welkom te heten, die het stuifmeel transporteren naar soortgenoten, om het nageslacht veilig te stellen.

Telkens als we het gras maaien, leggen deze prachtige bloemen het loodje. Ze zijn prachtig in hun eenvoud, hoe mooi is het om een geel/witte zee van bloemen te zien, omlijst door groen?

Indringers zijn het, zeker de paardenbloem. Ze verdringen de grashalmen, duwen ze opzij. Breed waaieren ze hun bladeren uit, laag bij de grond, geen ruimte overlatend voor anderen.

Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het gras te maaien, en deze prachtige bloemen van het leven te beroven. Neergemaaid, in de kracht van hun leven.

Eeuwig zonde is het! Nou ja, eeuwig. Voor je het weet, zijn ze weer terug. Onuitroeibaar. Sterk en krachtig, weerbarstig en taai, als het leven zelf. Het kan even duren, maar ze vinden een weg.

Even lijkt het grasveld een groene woestijn, een bijna kaal aandoende vlakte van kort gehouden grassprieten. Verder wordt alle leven uitgebannen, desnoods met gif of een verticuteermachine.

Nog even niet, paardenbloem. Even mag je nog blijven staan. Om 's avonds je bloemblaadjes dicht te knijpen, als de zon achter de horizon verdwijnt. De volgende ochtend gaan ze weer open, gretig de zonnestralen onthalend, én de gevleugelde gasten.

Als de paardenbloemen zijn uitgebloeid, of het gras te lang, dan komt de grasmaaier weer in actie. En bloedt mijn hart een beetje.

Tot de volgende keer, paardenbloem. Ik weet dat je terug zal komen. Tot die tijd denk ik aan je, en aan de weide met het hoge gras.