Slakkengang
ColumnStel je voor, je bent een slak. Een kleintje, hooguit 2-3 centimeter lang. Zo klein, dat je nauwelijks opvalt tussen de woudreuzen, of op de stoep of op het fietspad. Je huis op je rug, dat heb je altijd bij je.
Als je zo klein bent, lijkt alles immens. Een kleine muis is een reus, een mens is gigantisch. Maar klein zijn heeft ook voordelen: je valt minder snel op, en je hebt minder nodig.
Dat je niet de snelste bent, weet je zelf ook wel. In je eigen tempo vervolg je je weg, je reukzin achterna. Altijd op zoek naar eten, een partner of een schuilplaats. Altijd op je hoede voor gevaar. Als er gevaar dreigt, kruip je in je schulp.
Gevaar dreigt overal. Egels, vogels en allerlei andere wezens vinden je wel een lekker ding. Om op te vreten!. Zelf ben je een overtuigd vegetariër, dat maakt geen verschil.
Het liefst zou je de hele dag wegkruipen, veilig schuilen in een donker, vochtig plekje. Als de zon volop schijnt, is dat een extra gevaar. Uitdroging, of levend gebakken worden, of gekookt in je eigen slijmspoor. Als het niet al opgedroogd is.
Alleen als het donker is, of een regenachtige dag, waag je je buiten. Telkens als je dat doet, riskeer je je leven. Als je dan alle gevaren hebt ontweken, dan is er nog het ongeziene gevaar.
Het gevaar dat je niet aan ziet komen, het gevaar dat letterlijk zó groot is, dat je het niet kunt zien. Op het harde asfalt voel je het ook niet aankomen. Twee banden, één voor en één achter, gaan achtereenvolgens over je heen. Zonder dat je het in de gaten hebt, is het in een oogwenk voorbij.
Zelf ben ik niet een van de snelsten, ik kon je ontwijken toen ik je tegenkwam op het fietspad, maar net. Het scheelde niet veel, of ik had je voor een takje aangezien. Tot het al te laat was. Zover kwam het niet, dit keer.
Het leven is kort, het leven is hard. Het leven is soms snel voorbij, ook al leef je op een slakkengang.
