De meeste dromen zijn bedrog

Zwak Zand en Rul
De eerste overnachting had ik gepland op Camping Moulin de Prissey, dat moest te halen zijn. De camping lag op zo'n 700 km vanaf Utrecht In de gids omschreven als 'de ideale tussenstop voor onderweg', met goede campervoorzieningen.

Door: Arjen Strik

Bij Nuits-Saint-George moesten we de A31 af, richting Beaune en na 6 km doemde de camping op vlak bij het plaatsje Premeaux-Prissey. Een lieflijk plaatsje, midden tussen de wijngaarden van Bourgogne. Ik parkeerde de camper voor de 'Accueil' en liep de receptie binnen. Achter de volgeladen toonbank stond een oud klein vrouwtje. Ze was druk bezig en ik kuchte, om mijn komst duidelijk te maken. Ze keek me vragend aan en in mijn beste Koeterwaals zei ik dat ik gereserveerd had. "Nom", vroeg ze. Ze verdiepte zich in een lijst en sprak, althans dat verstond ik, "ZwakZandenRul." Ik keek haar vragend aan, ondersteunt door met m'n handen een vragend gebaar te maken. Het omaatje pakte een 'carte' en omcirkelde 51. Ik begreep uit haar gemompel, dat ik me later pas hoefde in te schrijven. 

Mijn eerste camperlessen
Vol goede moed en zin om de luifel uit te draaien, reden we de camping op. Place 51 bleek zich te bevinden achterin een licht hellend, doodlopend straatje. Het was het laatste plaatsje van een steeds smaller pad. Laat daar nu, op mijn plaatsje, een onverlaat zijn kampeertafel midden op mijn plekje neergezet te hebben. Ik vroeg mijn zoon me even te helpen tillen, we plaatsten de picknickset aan de kant. Ik installeerde de camper. We draaiden de luifel en pootjes uit. Tuinstoelen naar buiten. Na 10 uur reizen eindelijk een koude Prosecco. Dat is natuurlijk vloeken in de Bourgogne, maar wel lekker. 

Maar de rust werd gauw verstoord. Een mega grote camper kwam achteruit het straatje op rijden met snerpende piepsignalen. Behulpzaam als ik ben sprong ik op uit mijn stoel en gaf als een echte 'marshall' met handgebaren aanwijzingen hoe hij het beste naar achteren kon rijden. Hij reed maar door, terwijl hij het einde van het paadje naderde. Opeens sprong een dikke, opgewonden Italiaan, met ontblote buik, luid scheldend zijn camper uit. Een cursus plat Italiaans, die ik niet zo snel tot me kon nemen. Druk gebarend met zijn handen en vingers gaf hij aan tien minuten en wegwezen en maakte een gebaar dat anders mijn keel werd doorgesneden. Zijn vrouw kwam breed lachend naar buiten en wees op de picknick- tafel. "Notre, notre", zei ze en gebaarde dat we moesten verkassen.   

Mama Mia 
Ik overlegde met mijn familie. Iedereen was een beetje van slag door de agressiviteit van deze spaghetti-dikbuik. We besloten toch maar een plaatsje verderop te verkassen. Het werd toch nog een gezellige avond. Ik las nog in de recensie over de camping: "Het is achteraf wel handig om bij de andere familieleden te checken of het inschrijven bij oma wel helemaal goed is gegaan". Mijn dochter vroeg: "hebben wij ook een kampeertafel?" De ochtend daarop was ik al vroeg wakker. Wat schetste mijn verbazing toen ik buiten kwam? De Italiaanse camper bleek al te zijn verdwenen. Mamma mia, wat een stronzo!

Lees dinsdag 24 juli het derde deel!