Plantsoenlijk gedaan

Ik werd er wakker van, van het getik van schoffels tegen de bestrating. Eerst dacht ik dat het de buurman was in een actieve bui, al kon ik niets zien vanuit het raam.

Ik dacht er niet meer aan, totdat ik boodschappen ging doen. Ze waren met z'n drieën, druk schoffelend in het gemeentelijke groen. De plantsoenendienst, dacht ik, al zag ik nergens het bijbehorende busje met het logo van de gemeente. Misschien waren ze gedropt of zo.

Vriendelijk knik ik naar de dichtstbijzijnde en zeg: 'Hallo!' Meer als een vriendelijke knik terug zat er niet in, blijkbaar. Een verlegen type?

Het was warm die dag, zo op de grens van lente en zomer. Na een paar dagen wisselvallig weer had de zon weer de overhand en scheen genadeloos op hun witte borst, rug of onbedekte hoofd. Hoewel ze hard werkten, liep het zweet niet tappelings over hun rug. Waar mogelijk zochten ze de schaduw op.

Met verbazing keek ik naar de stoep. Waar eerst een oerwoud van onkruid stond, minstens een halve meter hoog, lag de stoep er nu strak en schoon bij. Ik kon de stoeptegels weer zien, het stukje zandgrond aan de straatkant was netjes bijgeharkt.

Even verderop is een donkere hoek, beschermd door tuinmuren en hoge muren. Een paradijs voor mos, dat er welig tierde. Niet meer, de mannen hadden al het mos weg geschraapt en de straat netjes aangeveegd. Wie waren die mannen, waar kwamen ze vandaan, waar hadden ze geleerd zo netjes te werken? Dat zijn we niet gewend!

Bij terugkomst van het boodschappen doen volgde weer hetzelfde ritueel. Weer groette en knikte ik beleefd, dit keer naar de oudste van de drie. Opnieuw kreeg ik niet meer dan een vriendelijke knik terug, alsof hij niet begreep wat ik zei.

Tussen de middag waren ze plots verdwenen. Mijn oog viel op een oude, rode Opel Corsa, geparkeerd op de hoek. Met zijn drieën zaten ze daar, te lunchen en te schuilen voor de zon.

Nog een raadsel: waar lieten ze al het gewiede onkruid? Her en der zag ik bijna lege vuilniszakken, waar waren de volle gebleven?

De hele dag waren ze bezig, voorzichtig manoeuvrerend langs geparkeerde auto's, vastberaden de strijd tegen het halsstarrige onkruid te winnen. Het onkruid gaf zich niet eenvoudig gewonnen, zodra de mannen hun rug toekeren, zal het terugkeren, vroeg of laat. Het is een niet te winnen strijd, maar de mannen lieten zich niet ontmoedigen.

Gestaag verdween het ongewenste groen, onder het onstuitbare geschuifel van de schoffels. De gele hesjes die ze eerst aanhadden, hingen al gauw over de heg.

Onder elkaar praatten de mannen wel, in een taal die ik niet verstond. Het is een vreemd idee, mannen die weet-ik-veel waar vandaan komen om hun geluk zoeken in ons land. Hadden ze van te voren al bedacht dat ze in een vreemd land zouden staan schoffelen?

Zo plots als ze 's ochtends verschenen, zo plots waren ze 's avonds verdwenen. Een opgeknapt hofje achterlatend, ontdaan van onkruid en netjes aangeharkt, een weldaad voor het oog. Een geel hesje lag nog over de heg, een eenzame herinnering aan de aanwezigheid van de vreemde mannen.

Ik hoop dat ze terugkomen, zodat ik ze kan zeggen: 'plantsoenlijk gedaan!

Wilt u reageren? Mail naat info@eigen-wijs-heden.nl of ga naar www.eigen-wijs-heden.nl.