Toevallige ontmoeting

Thuis zat ik mezelf in de weg. Dat kun je zo wel eens hebben, er zit wat tegen en soms zeggen dierbaren vervelende dingen die goed bedoeld zijn, maar nog steeds hard aankomen. Er kwam niets uit mijn vingers, het lamballen was ik op een gegeven moment zat.

Dus naar buiten! Ik mag graag wandelen, het is fijn buiten te zijn en het helpt je zinnen te verzetten. Het weer was er eigenlijk niet naar, het was regenachtig. Grijze wolken hingen als een zware deken over me heen. Er stond een stevige wind, die de bladeren kietelde. Uitwaaien is fijn, laat die frisse wind maar door mijn hoofd waaien!

Het heeft iets rustgevends, als je luistert naar de wind die door de bladeren ruist. Het bleef malen in mijn hoofd, ik liep met mijn ziel onder mijn arm. Ik besloot mijn gebruikelijke route in omgekeerde volgorde te lopen, voor de afwisseling. Iets verderop zag ik een man lopen, hij kwam van rechts. Kalend hoofd, heel herkenbaar. Oordopjes in zijn oren. Ik wilde dezelfde kant op, en besloot achter hem aan te lopen. Iets verderop stopte hij, vlak voor een fietspad.

Normaal gesproken houd ik er niet van om mensen spontaan aan te spreken, ik loop liever een straatje om. In dit geval dacht ik, ik loop er gewoon langs. Op het moment dat ik hem passeerde, zei de man 'hallo'. Ik dacht dat hij het daarbij zou laten, maar dat was niet zo.

Voor ik het wist, was ik in een fijn gesprek beland. 'Ik zit sinds drie jaar thuis', zei hij. 'Ik ben bij een bedrijfsongeluk mijn wijsvinger en het topje van mijn middelvinger kwijtgeraakt'. Hij zei het met een glimlach, terwijl hij me zijn hand liet zien. Als je elektromonteur bent en het van de fijne motoriek moet hebben, en het is je dominante hand, dan kun je niet veel meer. Ik zou er mistroostig van worden, hij niet.

Hij had wel geprobeerd iets anders te vinden, bij de busmaatschappij wilden ze niet iemand met een handicap. Hij liet zich niet uit het veld slaan, en staat monter in het leven! 'Ik heb genoeg om me bezig te houden', zegt hij. 'Een mens moet werken, bezig zijn. Anders gaan je hersenen kapot!' En zo is het, het gaat er om je leven zinvol in te vullen.

We liepen samen een stukje verder, richting zijn huis. We namen afscheid, in de hoop elkaar nog eens tegen te komen. Wie weet gebeurt dat ook, ik zou het wel leuk vinden.

Ik vervolgde mijn route, merkbaar opgelucht. Het had mij goed gedaan, deze toevallige ontmoeting. Die toevallig tot stand kwam, doordat ik toevallig mijn route omgedraaid had. Toevallig? Toeval bestaat niet.

Wilt u meer lezen of reageren? Kijk dan op EigenWijsHeden.