Over de streep
ColumnIn de verte zie ik hem al op doemen, de finish. Ineens doemt hij op, uit het niets. Even aanzetten, een kleine demarrage, meer is niet nodig. Niemand voor me, ook achter me is in geen velden of wegen iemand te bekennen.
In gedachten ga ik over de streep, mijn armen triomfantelijk ten hemel geheven, onder luid gejuich en applaus.
Ik had het kunnen weten, het eerste teken zag ik een paar honderd meter terug waar de weg afgesloten in het dorp waar mijn vader woont. Een dranghek, dwars over de weg. Dat houdt mij niet tegen, dacht ik nog.
Even verderop versperde een serie dranghekken mij de weg. In een oogwenk zie ik een peloton wielrenners voorbij flitsen, wat is de lol voor de toeschouwer, vraag ik me af.
Links en rechts van de weg staan kleine groepjes mensen, veilig achter de dranghekken. Sommigen hangen wat tegen de muur, anderen zitten op bankjes of zelf meegebrachte stoelen. Ze praten wat met elkaar, kijken niet op of om als ik langsflits. Mijn verschijning maakt blijkbaar weinig indruk.
Onverstoorbaar fiets ik verder, mijn bestemming heb ik immers nog niet bereikt. Mijn benen worden al moe, mijn achterwerk voelt als versteend. Een stukje terug voelden mijn edele delen alsof ze geen onderdeel meer wilden uitmaken van het geheel. Fietsen is afzien.
Het is prachtig fietsweer. Niet te warm, niet te koud, een lekker zonnetje en een frisse bries. Het parcours voert langs smalle paden en lanen, omzoomt door schaduw brengende bomen. En langs het kanaal, dat zich in een kaarsrechte lijn door het landschap klieft.
Zweet verzamelt zich op mijn voorhoofd, en op andere onwelkome en nu onwelriekende plaatsen. Een aardige inspanning voor iemand niet veel gewend is!
Nu is de finish in zicht, het is een waar dilemma. De verleiding is groot, de overwinning ligt voor het grijpen. Zouden er ook schaars geklede dames zijn om de winnaar te onthalen, zoals bij de Tour de France? Niet dat ik daar op zit te wachten, natuurlijk. Het is toch een leuk idee, een echte stimulans om de pedalen eens goed rond te laten gaan.
Hoe groot de verleiding ook is, ik bezwijk niet. Het enthousiasme van de toeschouwers ontbrak, evenals de pitpoezen, zo te zien. Teleurgesteld, maar wel met het gevoel de juiste beslissing genomen te hebben, sla ik vlak voor de finish rechtsaf, mijn route vervolgend.
Net voor de finish gestrand, het is toch wat. Gelukkig heb ik mijn bestemming wel bereikt!
