Vertekend beeld
ColumnHet was een mooie zomeravond, één van de vele van een zomer waar geen eind aan leek te komen. Ik besloot een avondwandeling te maken, nu de hitte van de dag wat gezakt was.
Het was een genot te wandelen in de zwoele avondlucht, die mijn armen en benen zachtjes streelde.
Tot ik langs een huis liep, en mijn weerspiegeling zag in het raam. Een enigszins gebogen lopende, kalende oude man, met een aardig buikje. Quasimodo op leeftijd, zeg maar.
Ik rechtte mijn schouders, in de ijdele hoop dat het iets uit zou maken. Vol verwachting keek ik naar mijn weerspiegeling in het volgende raam.
Helaas, pindakaas. Het resultaat was niet veel beter. Is dit wat er van mij geworden is? Als ik het zo bekijk, heb ik een aardige 'airbag', een flink stootkussen.
Dat ik niet de slankste ben, weet ik wel. Cola en chips, dat zijn niet bepaald vrienden als het gaat om je gewicht. In elk geval niet vrienden die goed voor je zijn, hoe heerlijk het samenzijn ook moge lijken.
Als ik naar beneden kijk, lijkt het best mee te vallen. Ik kan mijn tenen nog zien, al hangt het gereedschap wel onder een afdakje. Lekker droog, dus.
Is dat wie ik nu ben? Een ouder wordende man, met een steeds verder uitdijend buikje? Niet dat ik de enige ben, maar toch.
Zit ergens in mij nog die slanke man verborgen, die ik ooit was? Is dat wie ik verwacht te zien in de spiegel?
Mijn weegschaal en ik, we zijn geen vrienden. Dat is u wellicht bekend. Als het al een probleem is, ligt dat bij mij, niet bij mijn weegschaal.
Het lijkt een vertekend beeld, maar wat is er dan vertekend? Het spiegelbeeld dat ik zie, of het spiegelbeeld dat ik zou willen of verwacht te zien?
Het is verleidelijk vast te houden aan het ideaalbeeld dat ik van mezelf heb. Van het goddelijke lichaam, de strakke buik, spierballen en volle bos haar die ik had toen ik pakweg 25 was.
De realiteit is dat ik allang geen 25 meer ben, dat die spierballen er nooit geweest zijn, het haar grotendeels is 'verdwenen' ('gone with the wind', als het ware) en dat die buik er wél is.
Als het beeld in de spiegel niet vertekend is, maar de realiteit weergeeft, is het de kunst om dat te accepteren. Of er iets aan te doen.
Al is wat realiteit is ook een rekbaar begrip. Het kan zo maar zijn dat je een vertekend beeld van de realiteit hebt, of dat anderen dat hebben. Dat kan ook.
Een vertekend beeld als alternatieve waarheid, zonder dat je het in de gaten hebt.
