Adri Vogels al 77 jaar clubliefde voor SBC

Son en Breugel - Adri Vogels werd bij zijn geboorte op 31 augustus 1941 door zijn grootvader als baby al aangemeld bij voetbalclub SBC. Adri was destijds het jongste lid van SBC. De Son Breugel Combinatie is na al die jaren nog steeds zijn lust en zijn leven en hij heeft altijd alles opzijgezet voor deze club. Hij heeft veel functies bij de club doorlopen. Begonnen als jeugdspeler, een talentje, die op zijn 15e al in het eerste speelde. Nadien was hij elftalleider, trainer, bestuurslid en de laatste jaren actief lid van het klusteam. Twee weken geleden werd hij in de bloemetjes gezet bij zijn afscheid als actieve kracht en werd bedankt voor zijn tomeloze inzet voor SBC.

Door: Arjen Strik
Foto: SBC

Ik schupte ze er hendig in
We spreken Adri geflankeerd door zijn broers Henk en Remy. Ze zijn zichtbaar trots op hun oudere broer. Op tafel ligt een fotoalbum vol met herinneringen van al die jaren. Ook staat er een fotolijstje met een zwart-wit foto. Ik zie een talentvolle jongeman in de sneeuw staan met een shirt in grijze en witte banen. De broers beginnen te vertellen over zijn carrière. Adri was speler van diverse jeugdteams van SBC en hij debuteerde als aankomend talent in 1956 in het eerste elftal. "Ik schupte ze er hendig in, "valt Adri ze bij. Een virtuoze voetballer, dat was v.v. EVV ook opgevallen. Maar destijds voelde Adri nog niks voor een overstap. Pas toen PSV zich meldde begon zijn voetbalhart echt te kriebelen. In het seizoen 1962/1963 nam PSV hem over van SBC voor het astronomische bedrag van maar liefst fl. 3.000,-. Hij werd semiprof. "Nou ja ik kreeg geen bedrag, waarmee je gelijk een dikke auto kon kopen. Het was een fooi als je dat vergelijkt met hoe ze nu betaald worden." Door tegenslag met zijn meniscus was hij het eerste jaar gelijk een half jaar uit de roulatie. Na zijn herstel trainde hij bij PSV maar bleef ook bij SBC spelen. Tot hij in juni 1963 definitief de overstap naar PSV maakte. Na veel duels in het tweede, als vaste reserve voor het eerste, diverse basisplaatsen in de hoofdmacht en een aanbieding van Roda JC op zak, wilde hij na 4 jaar terug naar zijn grote liefde SBC. "Dat was toch mijn kluppie," zegt hij mijmerend, terwijl hij bladert in het fotoalbum. Het idee weer samen te spelen met zijn broers Remy en Henk en zwagers Henk en Josef (verzorger), trok hem erg. Was dat uit heimwee of betrokkenheid bij de club?

Echte clubliefde
Helaas speelde zijn meniscus weer op, waardoor hij op 34-jarige leeftijd moest stoppen bij het eerste. Adri is daarna in het vijfde gaan spelen en kreeg diverse aanbiedingen van prominente clubs om daar trainer te worden. Daar is hij nooit op ingegaan en bleef trouw aan SBC. Later trainde hij diverse jeugdteams en werd trainer van het eerste elftal. Met Peter van Helvoirt vormde hij een trainersduo. Ze werden gelijk kampioen. In totaal was hij tien jaar leider van het eerste elftal. Daarna was hij jarenlang lid van het seniorenbestuur, groepsleider van de seniorenelftallen en jaren actief in het strandvoetbal. Hij was de drijvende kracht achter het klusteam. Een team dat zorgt dat het sportpark Schuttersheide er pico bello bij ligt. Dat hij die activiteiten al die jaren kon doen, is mede te danken aan zijn vier jaar geleden overleden vrouw Ria. Zij kwam ook uit een echt voetbalnest. Haar vader, Marinus Scheepens, was één van de oprichters van SBC. Zij was een verdienstelijk voetballer in het vrouwenelftal. Ze was jeugdleider en werkte achter de bar in de kantine. Adri, met een knipoog: "Zo zag ze haar man ook nog eens."

Bijzondere anekdotes
"Wat is er in al die jaren veranderd in het voetbal?" vraag ik hem. Zonder te aarzelen zegt hij: "De mentaliteit. Vroeger werd alles opzijgezet voor het voetbal, daar was je de hele dag mee bezig. Tegenwoordig heeft de jeugd zoveel. Ze vinden het al moeilijk om 2x45 minuten zonder smartphone rond te lopen." Ik vroeg hem naar bijzondere anekdotes die hij vast moest hebben opgedaan in al die jaren. "Er schiet me niks te binnen, "zegt Adri bescheiden. Maar het gesprek ontaardt in een gesprek à la Voetbal Inside. Samen met zijn broers bekijkt hij het fotoalbum. Voormalig café De Ossekop aan de Nieuwstraat speelt een prominente rol in de verhalen. Dit was namelijk vroeger het clubhuis van SBC en aan de bar hebben ze samen heel wat uurtjes over voetbal gepraat. "Wat vind je van kunstgras?" vraag ik. Adri: "Dat is onvermijdelijk. We zijn nu een vereniging met meer dan 1100 leden in 70 teams. Als we alleen op gras zouden spelen, zou het veld in er het voorjaar al uitzien als een sportveld in de Sahara." Ook zijn kleinzoon Dex is actief als speler bij deze club. Adri: "Hij krijgt van mij één Euro per gescoord doelpunt. Laatst moest ik hem zeven euro betalen. Ik vroeg de uitslag van de wedstrijd aan deze slimme donder. Hij gaf aan: "We hebben gewonnen met 6-5. Ik was vergeten af te spreken dat een eigen goal niet meetelt." Humor dus, die er bij de jongste generatie al in zit.

Adri kan nog wel uren volpraten, de herinneringen komen bij hem en zijn broers weer boven over deze fijne Koninklijke amateurclub. Wij van DeMooiSonenBreugelKrant wensen Adri nog vele mooie momenten bij SBC. Elk afscheid is een nieuw begin.