Column Judith: Bij de tijd
AlgemeenAls je over de gang loopt, hoor je regelmatig een schattig, bescheiden tingeltje. 'Je bent vroeg vandaag! Heb je iedereen erin geveegd zonder een praatje te maken of zo?'
Het is inmiddels bijna 20.00 uur en normaliter is dat het moment dat hij verzorgd wordt. Een blik op zijn antieke tafelklok zegt genoeg: die staat stil! Vanaf zes minuten voor half zeven staat hij hartstikke stil!
De klok is een erfstuk. In zijn goede jaren heeft hij hem zelf gerestaureerd. Dat geeft hem nog dagelijks een erg voldaan gevoel.
Tegenwoordig ligt hij nogal eens op bed en heeft dan goed zicht op zijn klok en is dus altijd prima bij de tijd. De klok opwinden lukt gelukkig nog zelf en hij is blij dat hij dat secure werkje niet aan anderen hoeft over te laten.
Ik wil hem het apparaat aangeven. Het wordt tenslotte tijd om weer bij de tijd te komen. 'Nee, doe jij dat maar. Het sleuteltje ligt achter het deurtje.' Huh??? Hoor ik dat goed? Vraagt hij aan mij om zíjn klok op te draaien?
Een gevoel van faalangst overvalt me en vermengt zich met dankbaarheid dat hij mij zo'n precair karweitje toevertrouwt. Voorzichtig open ik het deurtje en pak het sleuteltje. Ik wind de klok op en voel wanneer ik moet stoppen. Dat is erg belangrijk, want anders loopt-ie vast en moet de klokkenmaker eraan te pas komen.
Daarna moet de klok weer gelijkgezet worden. Een geduldig werkje. Je moet de klok steeds de tijd gunnen om tingeltjes te slaan.
Het is 19.58 uur. Alles is weer bij de tijd. We zitten op de rand van zijn bed, samen wachtend op het magische moment van acht bescheiden tingeltjes.
'Welterusten! Wa ben ik blij da gij munne klok en mij wir bij d'n tijd het gebracht!'
