Column Judith: Schuifmaat en varkens
AlgemeenSon en Breugel - Ze zitten met z'n tweeën in de huiskamer als ik voorbijloop. 'Goeiemorgen heren, hoe is het ermee?', vraag ik ze joviaal.
'Ja! Wat is dat voor stomme vraag?! Wat denk je zelf? Klote natuurlijk! Anders woonde ik toch niet hier! Tjongejonge!'
Ik kijk ze allebei aan alsof ik water zie branden en vraag: 'Huh? Hoezo? Bevalt het uitzicht op je overbuurman zo slecht? Of had je een chagrijnige zuster aan je bed vanmorgen?'
Een moment is het stil en dan schieten ze samen hartelijk in de lach: 'Jij doet werkelijk alles met een geintje af! Tjongejonge!'
Beide mannen tekenen graag. De een is gespecialiseerd in portretten, de ander tekent liever technisch. Terwijl ik hun tekeningen bewonder, vraagt hij: 'Weet je wat een schuifmaat is?'
Het klinkt als een retorische vraag waarop ik het antwoord toch niet zou weten. Dat is dus niet zo..., ik weet heel goed wat een schuifmaat is. De verbazing is van hun gezichten te lezen. 'Ga er dan eens eentje halen, die ligt in het laatje van mijn kastje.'
Ik leg de heren uit dat ik aan de Agrarische Hogeschool heb gestudeerd en dat ik een schuifmaat veelvuldig zelf heb gebruikt. Ze vallen zowat van hun stoel van verbazing. Als ik ook nog vertel dat 'varkenshouderij' mijn specialisatie was, komen ze niet meer bij van het lachen: 'Dan zitte gij hier wel op de goei plek, tusse al die vèrrekes!'
Dat ik op de goeie plek zit, wist ik allang... en dat is zeker niet vanwege de varkens... of het ontbreken daarvan.
