Column Luc: Gebed zonder einde
Algemeen ColumnSon en Breugel - Als je de stripverhalen van Asterix en Obelix mag geloven, waren de oude Galliërs maar voor één ding bang. Niet van Julius Caesar. Niet hun wederhelft, die hadden deze twee verstokte vrijgezellen niet. Niet voor d'n duvel! Ze waren alleen bang dat de hemel op hun hoofd zou vallen.
Wie ooit in De Landing gesport heeft, kan zich hierbij wellicht iets voorstellen. Eind vorig jaar werd geconstateerd dat een plafondplaat los zat, waardoor het risico bestond dat de betreffende plaat naar beneden zou vallen. Iets wat verdacht veel lijkt op het vallen van de hemel zoals Asterix en Obelix vreesden. Wekenlang bleef de hal dicht, ik kan alleen maar aannemen dat ondertussen naarstig gezocht werd naar de oorzaak van en vooral een oplossing voor het probleem. De uitkomst? De platen werden allemaal verwijderd.
Dat we tegen een kaal plafond aan moeten kijken, daar valt prima mee te leven. Schijnbaar willekeurige luchtstromingen, afkomstig van de airco, maken het badmintonspel waar ik me graag aan bezondig bij tijd en wijle grillig en onvoorspelbaar. Even grillig en onvoorspelbaar als de douches, waar het altijd afwachten is, of, en zo ja, hoe lang er warm water uit de kraan komt. Het houdt het leven interessant, zullen we maar zeggen.
Ik woon nog niet zo lang in Son en Breugel dat ik De Landing gebouwd heb zien worden. Toen ik voor het eerst voet in de zaal zette, was ik blij verrast. Zo'n mooie zaal hadden we niet, bij mijn vorige badmintonclub. Een mooie, grote zaal, met zowaar tribunes. 'Wat een luxe!', dacht ik nog. De voorgeschiedenis kende ik niet, al hoorde ik wel de nodige verhalen. De airco en de douches, waar ik het al over had. Voor mij persoonlijk was de overlast beperkt, afgezien van een enkele koude douche. Die best verfrissend was, om eerlijk te zijn.
Mijn verbazing was dan ook groot, toen ik vernam dat De Landing eind augustus dicht gaat. Wéér! De reden? De vloer zou te glad zijn. Iets waar noch ik, noch mijn clubgenoten iets van gemerkt hebben. Evenmin als de beoefenaars van andere sporten, als ik onze oud-voorzitter Hein Cremers mag geloven. Toch is het volgens de gemeente noodzakelijk, en lukte het niet om het een en ander in de vakantieperiode te regelen. De nieuwe plafondplaten laten nóg langer op zich wachten.
Het is een gebed zonder einde, dan rest ons alleen te bidden dat de hemel niet op ons hoofd valt.
