Column Judith: Met liefde en plezier
Algemeen ColumnSon en Breugel - Een heftig herseninfarct tijdens een operatie zorgde ervoor dat hij opgenomen werd op de revalidatie-afdeling. Hij werkte, onder aanmoediging van zijn vrouw, hard aan zijn herstel, eigenlijk tegen beter weten in.
Noodgedwongen woont hij sinds enige tijd bij ons. Het verdriet om deze definitieve verhuizing is hartverscheurend. Hij was, ondanks zijn 78 levensjaren, altijd heel actief en nu moet hij zich erbij neerleggen dat hij volledig afhankelijk is van zorg.
Hij heeft hulp nodig bij persoonlijke verzorging en is volledig rolstoelafhankelijk.
De medicatie zorgt er in elk geval voor dat hij geen pijn heeft. De sufheid en verwardheid van zijn ziekte wordt er echter ook niet minder van. Een gesprek is nauwelijks met hem te voeren. Regelmatig biggelen dikke tranen over zijn wangen. Hij kan niet meer onder woorden brengen waaraan ze herinneren.
Zijn vrouw bezoekt hem dagelijks. Geduldig zit ze naast zijn bed of rolstoel, helpt hem met drinken en eten en luistert geduldig naar zijn onsamenhangende verhalen.
Hoewel onze eerste zorg voor onze bewoners is, proberen we ook oog te hebben voor het thuisfront. Ik vraag haar hoe het met haar gaat en zie haar slikken.
Het is even stil.
'Met liefde en plezier zit ik hier naast zijn bed. Ik ben blij dat hij nog leeft. Dan kijk ik naar hem, zoekend naar karaktertrekken van voordat hij ziek werd. Ze zijn spaarzaam, maar ik zie ze. Ze geven me hoop. En liefde. Hij kust nog steeds graag. En hij geniet van een knuffel.
En verder.... verder staat mijn leven stil. Ik werk en ik ben hier. Dat is het.'
Ik bied haar wat te drinken aan en tel mijn zegeningen.
