Juffie Goossens blikt terug op haar lagere school

Son en Breugel - "Vroeger had je als jonge vrouw maar een paar keuzes als je wilde werken: je werd verpleegster of je werd juf. Eerst wilde ik zuster worden op een kinderafdeling. Maar dat leek me toch te emotioneel. Het is juf geworden op de lagere school. Een keuze waar ik nooit spijt van heb gehad." Aan het woord is mevrouw Jenny Goossens.

Redacteur: Arjen Strik
Fotograaf: Wil Feijen

Jenny is opgegroeid in Nederlands-Indië. Na de Japanse bezetting kwamen ze in 1948 met de boot aan in het koude Nederland. Door de oorlog had ze alleen lagere school gehad. Ze heeft in Den Haag in tweeëneenhalf jaar de middelbare school doorlopen en is gestart op de kweekschool. "Mijn stage liep ik op een lagere school in Scheveningen. Dat beviel van beide kanten erg goed. Toen er een vacature ontstond, werd ik meteen aangesteld. Ik leerde mijn man kennen die bij Philips in Eindhoven werkte. Na twee jaar met plezier in Scheveningen gewerkt te hebben, verhuisde ik naar Son en Breugel."

Juffie Goossens
Daar woont ze nog steeds. Inmiddels in een appartement in Acaciastaete. Zittend achter een tafel vol met plak- en fotoboeken blikt ze terug op haar carrière als onderwijzeres op de lagere school. Jenny werkte op de Nutsschool De Breeakker en iedereen kende haar als 'Juffie Goossens'. De derde of vierde klas was haar favoriete groep. "Ze noemden mij 'Juffie', dat was voor mij een echte erenaam."

Schooltijd was voor leerling
"Het belang van het kind zette ik altijd voorop. Destijds had je klassen met wel 34 leerlingen en als je collega ziek was, zette je de tussendeur open en gaf je les aan twee klassen." Correctiewerk deed ze altijd thuis, de schooltijd was voor de leerlingen. Daarnaast had ze nog haar eigen huishouding en de opvoeding van drie kinderen. Naast onderwijs in rekenen en taal vond ze creatieve vakken erg belangrijk. Jenny beschikte over aktes voor handwerken en handenarbeid en deed veel aan muziek. Ze studeerde met de leerlingen liedjes in voor de Kerstmusical, die zij begeleidde op de piano.

Onbetaalbaar
"Er is veel veranderd in het onderwijs, het is niet meer te vergelijken met de jaren dat ik lesgaf. Het werk schijnt stressvoller te zijn geworden, met steeds weer nieuwe lesmethodes. Mondige ouders en leerlingen, de maatschappij is veel ingewikkelder geworden en er is een tekort aan leerkrachten. Maar één ding is altijd hetzelfde gebleven; de kinderen. Kinderen hebben het drukker, er wordt meer van ze verwacht, ze spelen minder buiten, maar ze blijven mij ontwapenen en ontroeren. Het gezicht van een kind dat voor het eerst kan lezen, of dat vraagt om een knuffel, is onbetaalbaar."

Briefje
Ze rommelt wat in haar knipselmap en tovert een briefje te voorschijn, dat haar destijds ontroerde. In kriebelig handschrift staat geschreven: 'Juffie ik vind staartdelingen moeilijk. Kunt u mij nog eens helpen, Frans Spierings'. "Ik zou het zo weer over willen doen. Onderwijzeres is het mooiste vak dat er is. Terugdenkend aan die tijd hoop ik dat ik door mijn warme belangstelling voor elk kind een fijne sfeer wist te scheppen in de klas, dat is de sleutel tot hun persoonlijke ontwikkeling", sluit ze trots af.