Column Judith; Tussen kunst en kitsch
Algemeen ColumnSon en Breugel - 'Zuster, sorry dat ik u gebeld heb. Iemand heeft de televisie heel erg hard staan. Ik kan er niet van slapen en raak er geïrriteerd van.'
Ik kan me de frustratie goed voorstellen. En ik begrijp zijn probleem. Tijdens ons gesprek kan ik letterlijk volgen wat er op de andere televisie gezegd wordt. Ik raad hem aan om even geduld te hebben; ik beloof hem het probleem aan te pakken en verlaat de kamer.
Ik ga op het geluid af en hoef niet lang te zoeken naar de bron. 'Hee zuster, kom je ook meekijken? Er is zo'n interessant programma op televisie!', gilt hij me joviaal toe.
Zijn oren moeten binnenkort uitgespoten worden. Daardoor draagt hij niet alleen geen hoorapparaten; in zijn oren is olie gedruppeld dat afgedekt is met een watje. Hij hoorde al niet goed, nu is hij bijna stokdoof.
Ik vraag hem de televisie even uit te zetten en bespreek het probleem met hem. Gefrustreerd gooit hij zijn afstandsbediening weg: 'Is er een keer iets interessants op televisie, zit er weer iemand te zeuren. Laat maar, ik kijk al niet meer. Ik ben er klaar mee!'
Ik heb medelijden. 'Tussen kunst en kitsch' is echt 'zijn' programma. Hij houdt van tekenen. Ik spreek met hem af dat hij dit nog afkijkt en dat de televisie dan zachter gaat. Dat compromis staat hem wel aan. Nog voordat ik de kamer verlaat, brult het programma alweer over de gang.
Ik loop bij de buurman binnen om hem op de hoogte te stellen van de gemaakte afspraak. Nog voordat ik iets kan zeggen, zegt hij: 'Stil zuster, ik kijk televisie. 'Tussen kunst en kitsch' is er op en dat vind ik altijd zó interessant!
