Afbeelding
Foto: Ingezonden

Column Judith: De monsterklus

Algemeen Column

Son en Breugel - Om vier uur 's middags belt hij voor het eerst. We flauwe kullen wat, waarna ik de kamer weer verlaat.

Het ritueel herhaalt zich meermaals tot een uur of half acht in de avond. Dan is er geen houden meer aan. Hij heeft zijn bed inmiddels al teruggeslagen en zijn pyjama demonstratief op zijn schoot liggen. Hij wil naar bed en wel nu! Uit ervaring weet ik dat hij al bijna slaapt, voordat zijn hoofd zijn kussen raakt. Alvorens ik hem omkleed, haal ik dus eerst zijn medicatie. Met een vies gezicht neemt hij alles in.

Tijdens de verzorging van bewoners probeer je een evenwicht te vinden tussen een handje helpen enerzijds en toch voldoende uitdaging en zelfredzaamheid bevorderen anderzijds. Natuurlijk pas je dat evenwicht aan de situatie van het moment aan. De zorg die we proberen te geven, is ieder moment opnieuw weer maatwerk.

Hij weet heel goed dat de overstap van zijn rolstoel naar zijn bed soms erg moeizaam kan gaan. Vandaag is zo'n dag waarop hij meer hulp nodig heeft dan andere dagen. Uiteraard help ik hem. Heel graag zelfs!

Als hij eenmaal met pyjama en zonder steunkousen in bed ligt, komen we samen tot de conclusie dat we dé monsterklus weer prima geklaard hebben. We zijn een geweldig team samen. Moe en voldaan drukt hij zijn hoofd nog wat verder in zijn hoofdkussen. 'Jij zult ook wel moe zijn?', vraagt hij begripvol.

Om hem te plagen, zeg ik dat ik compleet uitgeput ben en bijna niet meer verder kan. 'Wil je even in mijn bed liggen?', stelt hij voor. We schieten samen vrijwel onmiddellijk in de lach...allebei moeten we er niet aan denken het kunstje van zojuist nogmaals in omgekeerde volgorde te moeten uitvoeren.

Ik wens hem welterusten en ga snel verder.