Column Judith: Liefde laat zich niet tegenhouden
Algemeen ColumnSon en Breugel - Een half uurtje bezoek staat vandaag gepland. Je zou misschien verwachten dat ze hartstikke eenzaam is: ze is tenslotte bijna 90 en was in haar werkzame leven een hardwerkende, vrijgezelle verpleegster. Ik stel me voor dat ze amper tijd had voor een sociaal leven.
Sinds ze bij ons woont, krijgt ze echter elke dag bezoek; van haar broer, vriendinnen, oud-collega’s en nichtjes. Ze is nooit alleen. De planten op haar kamer worden onderhouden, haar voeten krijgen een lekker voetenbadje en nadien volgt uiteraard koffie met gebak!
Door diverse aandoeningen kan ze niet meer zelfstandig wonen. Zo kan ze bijvoorbeeld niet meer lopen, lukt het strekken van haar armen niet meer en kan ze nauwelijks meer praten. De regie over haar leven is ze nagenoeg kwijt. De eenzaamheid van deze periode grijpt haar hard en ruw aan. Langzaamaan zie je haar wegkwijnen.
Ze eet minder, valt ‘zomaar’ uit bed... je merkt dat ze haar draai niet meer gevonden kan krijgen, ondanks de aandacht die we haar proberen te geven. Uiteraard staat haar ‘publiek’ in de rij voor het wekelijks bezoekmoment.
Ik probeer me haar moment voor te stellen. Dat lukt me nauwelijks. Hoe moet je contact met elkaar maken zonder aanraking en zonder praten, gescheiden door plexiglas? Het lijkt me onvoorstelbaar.
Als de tijd erop zit, haal ik haar op. Ze zit te glunderen in haar rolstoel. Duidelijk en zonder twijfel is er contact. En liefde. Ik voel me enorm schuldig om dit bijzondere tafereel te moeten beëindigen. Met tranen in mijn ogen loop ik naar haar toe. Het bezoek verwelkomt me hartelijk en bedankt me meermaals voor dit geluk.
Ik sla mijn arm om haar heen en fluister in haar oor dat ze afscheid moet nemen. Terwijl ze haar hoofd op mijn schouder legt, strekt ze haar arm en raakt het plexiglas aan... haar broer doet hetzelfde aan de andere kant. Liefde laat zich gelukkig niet tegenhouden door een stuk plastic...
