Column Judith: Ontslagen en herenigd
Algemeen ColumnSon en Breugel - De ambulancebroeder brengt hem bij ons binnen en geeft een overdracht. Daar ligt hij dan, compleet verward, in een wildvreemde omgeving, omringd door verpleegkundigen in beschermende kleding. Een opname op een cohortafdeling gaat je niet in de koude kleren zitten. En je familie ook niet.
Hij belt met zijn zoon en spreekt geen zinnig woord. ‘Tjongejonge, ik maak me echt zorgen! Zelfs in het ziekenhuis was hij niet zo verward’, spreekt zijn zoon bezorgd. Hoewel hij, na zijn ziekenhuisopname bij ons komt om aan te sterken, wordt hij plotseling toch weer erg ziek. De grilligheid van covid-19 gaat helaas niet aan zijn deur voorbij.
Het ene moment zit hij te genieten van iets lekkers om het volgende moment doodziek in bed te liggen: laag zuurstofgehalte, hoge ademhalingsfrequentie, overgeven, diarree en enorm verward.
Zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen bellen dagelijks, stoppen altijd wat lekkers bij de schone was en sturen regelmatig foto’s en kaarten. Hij is er erg emotioneel van en mist zijn familie vreselijk. Als je ziek bent, omring je je liefst met je dierbaren. En precies dat gaat in deze tijd dus niet.
Hij gaat verder achteruit en wordt zieker en zieker. Elk uur verzwakt hij meer. Er is koortsachtig overleg met de arts. Is dit het moment om zijn familie uit te nodigen om afscheid te nemen? Of is er mogelijk nog een kans op herstel?
Als bij een wonder en erg onverwacht zet herstel in. Eerst wat twijfelachtig met soms een terugval, later in een constante, opwaartse spiraal.
Vandaag wordt hij van onze afdeling ontslagen en herenigd met zijn geliefden. Met recht en met ontroering is hij een succesverhaal van deze bijzondere afdeling te noemen.
