Column Judith: All my troubles seemed so far away
AlgemeenSon en Breugel - ‘Hoe gaat het eigenlijk met jou? En met de jongens? Wanneer maken jullie weer eens samen muziek?’ Er gaat geen week voorbij zonder deze belangstellende vragen. Vandaag was het zover. Met z’n vijven togen we richting het verpleeghuis, gewapend met onze muziekinstrumenten.
Wat een ongelofelijke rijkdom om dit samen te kunnen en mogen doen. Wat bijzonder dat 4 stoere puberjongens zonder twijfel en met enthousiasme meteen toezeggen om mee te doen.
Wat bijzonder dat ‘mijn’ bewoners en bewoners van andere afdelingen aan de balustrades zitten om van onze muziek te genieten. Ze zitten er allemaal..., behalve zij. Op het moment dat wij muziek maken, is zij bezig het leven los te laten. Zomaar ineens had ze een hersenbloeding, lag ze in bed en verloor haar bewustzijn. Stukje bij beetje glipt het leven uit haar weg. Het laat me niet los…, ze was altijd zo geïnteresseerd in ons en onze gezinnen.
Wat zij allemaal doorstond en overwon, met een ongelofelijke dosis positiviteit, daar kunnen velen een voorbeeld aan nemen. Ze was zelf verpleegkundige en leerde ons de kneepjes van het vak die je niet uit een boek kunt leren. Geduldig wachtte ze tot de corona-storm weer zou gaan liggen en ze haar dierbaren weer kon zien. En nu, in haar 98e levensjaar, vlak voor het einde van de verpleeghuislockdown, gaat het kaarsje langzaam uit.
Terwijl ik hem op piano begeleid, speelt een van mijn kanjers ‘Yesterday’ op saxofoon. In gedachten zing ik mee: ‘All my troubles seemed so far away...’ Ik vecht tegen mijn tranen; gisteren leken haar problemen nog zo ver weg.
Ons optreden dragen we aan haar op; zo’n eerbetoon heeft ze zeker verdiend.