Column Judith: Spik en span
Algemeen ColumnSon en Breugel - Sinds deze week ben ik verhuisd van een afdeling waar mensen wonen die intensieve zorg nodig hebben naar een afdeling waar mensen tijdelijk verblijven in verband met een revalidatietraject.
Een infectie van de operatiewond van zijn heupprothese is de reden van zijn verblijf op onze afdeling. Door valpartijen ontstane wonden op benen en armen moeten eveneens verzorgd worden.
Als ik hem ondersteun bij het douchen, zie ik de angst in zijn ogen. Hij weet wat gaat gebeuren: voor een goede wondgenezing zal het verband eraf moeten en vervangen worden door schoon en nieuw verband.
Met een gesprekje en wat humor proberen mijn collega en ik hem af te leiden, terwijl we het oude verband verwijderen. De spanning in zijn lichaam is duidelijk voelbaar. Hij wordt stiller en stiller.
Zodra het spannende en pijnlijk deel van de douchebeurt voorbij is, wordt hij spraakzamer.
De broek die we voor hem uitgezocht hebben, vindt hij maar niks. Met een guitige blik in zijn ogen laat hij ons vrijwel alle kleding uit zijn kast halen, om vervolgens toch de oorspronkelijke gekozen pantalon aan te trekken.
Voordat we hem helpen met aankleden, móet hij zichzelf scheren. Anders krijgt hij vast en zeker commentaar van strenge zusters, zegt hij met een knipoog.
Het pièce de resistance bewaart hij tot het laatst. Wijzend naar zijn kam, maakt hij ons duidelijk dat zijn haren nog gekamd moeten worden: 19 haren naar links en 16 naar rechts. Ik kijk hem aan... lachend zorg ik er, samen met hem, voor dat hij spik en span naar het ontbijt kan.
