Columnn Judith: Botsing tussen trots en verdriet
Algemeen ColumnSon en Breugel - Na mijn koffiepauze belt onze receptioniste. De mevrouw voor de nieuwe opname wacht, samen met haar 2 dochters. Ik stel me voor en vraag of ze er klaar voor zijn om mee naar boven te gaan. ‘Ach jee, natuurlijk kan ik zelf overstappen naar de rolstoel. Dat gaat nog makkelijk!’, zegt ze vol overtuiging. Onderweg naar onze afdeling vertelt ze honderduit.
Midden in de nacht, zo’n 4 weken geleden, werd ze wakker en wist dat het foute boel was. Hoewel ze verstandelijk heel goed kan beredeneren dat je hart op raakt als je 91 bent, valt de emotionele acceptatie nog niet zo mee. Ze woonde op dat moment nog zelfstandig en reed nog auto. De botsing tussen haar trots en haar verdriet zijn pijnlijk voelbaar.
We zijn een weekje verder als ik weer bij haar binnenloop. ‘Hee, daar ben je weer! Ik vroeg me al af wanneer ik je weer zou zien! Ik ben vanmiddag bij mijn dochter geweest. We zijn in haar tuin geweest en ze heeft mijn haren geföhnd. Dan voel je je meteen weer mens. Heerlijk, wat was dat genieten.’
In de afgelopen week is meer duidelijkheid gekomen. Het te behalen herstel zal, gezien haar leeftijd en de aard van haar aandoening, minimaal zijn. Hoewel ze het heel moeilijk vindt om die diagnose écht te laten doordringen, sta ik versteld van haar optimisme.
Als dit is wat het is, dan wil ze hier weg; er valt immers weinig te revalideren. Ze heeft een voorkeur voor een huis waar ze graag verzorgd wil worden. En ze verheugt zich op kerst; dat vindt ze zo’n gezellige tijd.
Terwijl ze geniet van haar glaasje appelsap en trots spreekt over haar zorgzame dochters en hun gezinnen, luister ik met respect... in de acceptatie waartoe ze zichzelf dwingt, schuilt de kunst van gelukkig oud zijn.
