Column Luc: Voor de spiegel
Algemeen ColumnSon en Breugel - Aarzelend stond ik voor de spiegel. In die spiegel zag ik een man, die onzeker en enigszins gespannen afwachtte wat er ging komen.
‘Hoe ben ik hier terecht gekomen?’ vroeg ik me af. Ik wist het wel: het was het verjaardagsfeestje van mijn vrouw. Die heeft een nieuwe passie: buikdansen. Een passie die ze graag deelde met haar familie, en met mij. Een deel van me deed graag mee, een ander deel maakte zich zorgen, grote zorgen. Ziet u, ik heb de beweeglijkheid van een hark, een stijve wel te verstaan. Op de dansvloer, welke dansvloer dan ook, kom ik het best tot mijn recht als muurbloem. In gedachten dans ik mee op de muziek, zelfs in de maat. Mijn lichaam weigert elke vorm van medewerking, met een onwennig geschuifel als resultaat. En dat is bij ‘normaal’ dansen. Buikdansen is een graadje ingewikkelder, het is hogeschooldansen.
Zo vond ik mezelf terug voor te spiegel, op een dansvloer ergens in Eindhoven-Noord. Ik was niet alleen, een tiental familieleden en vrienden had zich verzameld. Ik was zelfs niet eens de enige man! In het Midden-Oosten, waar deze dansvorm vandaan komt, wordt ook door mannen gebuikdanst. Dat vertelde Ana, onze lerares, ik geloofde haar graag. Afgezien van de sierlijkheid van de bewegingen van geoefende beoefenaars, is het ook de beste manier om buikspieren te trainen en (buik)vet te verbranden.
Ana deed eerst de pasjes en bewegingen voor. ‘Dat ziet er eenvoudig uit’, dacht ik overmoedig. Om er op het moment dat het erop aankwam erachter te komen dat het allesbehalve eenvoudig was. Mijn voeten waren de pasjes vergeten, mijn armen zwaaiden maar wat en mijn ogen konden niet volgen wat Ana of de anderen ervan maakten. Tot overmaat van ramp zakte mijn heupsjaal af, dat kostte een groot deel van de dansroutine. Het moeilijkst van alles: de shimmy. Voor de leken onder u: bij de shimmy beweeg je vanuit je knieën, heupen of schouders, zonder dat de rest meebeweegt. Mijn shimmy was meer een Sjors.
Hoe leuk het ook was, een zucht van verlichting kon ik ternauwernood onderdrukken, toen het afgelopen was. Voordat we van een heerlijke Libanees/Turkse lunch konden genieten, gaf mijn lief nog een galavoorstelling. Het was adembenemend mooi, hoe ze eruitzag, hoe ze danste, hoe ze genoot, ondanks een lichte nervositeit.
Nog één keer keek ik in de spiegel, voordat we weggingen. De onzekerheid en spanning waren verdwenen. De twijfel ook: een danser ben ik niet.
