Herinnering aan Henriëtte Prins-de Jong

Son en Breugel - Team Henriëtte heeft zich ingeschreven voor de Samenloop 2021 en bestaat uit familie en vrienden van Henriëtte Prins, die op 43-jarige leeftijd is overleden. Haar vriendin Ingeborg Harks is teamcaptain en samen met Anton Prins, de man van Henriëtte, en de zonen Lucas, Simon en Joris, vertellen ze over hun deelname.

Redacteur: Ellen van der Vleuten
Fotograaf: Wil Feijen

Ingeborg: “Wij vinden dat we aan deze editie mee moeten doen om te herinneren wie Henriëtte was en wat ze voor iedereen betekend heeft. Iedereen heeft een eigen reden om mee te doen; sommigen hebben zich al ingeschreven en we hopen nog meer deelnemers te verwelkomen!”

Uitzaaiïngen
Tijdens het interview bij Anton thuis wordt de foto van Henriëtte en haar gezin vol trots door Anton en hun drie zonen op tafel gezet. Anton vertelt: “Bij Henriëtte is, een half jaar na de geboorte van Joris, kanker geconstateerd. In de jaren dat Henriëtte ziek is geweest, leek het er telkens op dat ze kankervrij was. Maar bij herhaling werd zij geconfronteerd met nieuwe uitzaaiingen. Een talgbult op haar hoofd bleek helemaal niet zo onschuldig en een dag voor haar veertigste verjaardag brak ze haar heup ten gevolge van een uitzaaiing en vormden zich ook in haar long uitzaaiingen. Alles bij elkaar is Henriëtte ruim acht jaar ziek geweest”.

Eerlijkheid en feiten
Ingeborg vult aan: “Henriëtte was heel positief en ze is altijd hoop blijven houden. Ze wilde mogelijkheden en opties verkennen. Ook zocht ze eerlijkheid en feiten. Ze paste zich altijd weer aan de nieuwe omstandigheden aan.” Toen ze niet meer kon lopen, heeft ze een rolstoel met handbike gekregen. “Daar haalde ze mij dan mee op van school”, blikt Joris terug. Henriëtte was een sterke vrouw, heel creatief, zag altijd het positieve en wilde maximaal alles eruit halen wat erin zat.

Drie schilderijen
De hele huiskamer bij Anton ademt Henriëtte uit. Er hangen drie schilderijen bij de eettafel. Die heeft ze in het laatste half jaar gemaakt, voor iedere zoon één. Als de jongens het huis uit gaan, krijgt ieder er één mee. Joris: ”De schelpen die op die schilderijen zitten heb ik met papa gezocht. Mama was toen ook op het strand met haar strandrolstoel en toen konden wij de schelpjes in het emmertje doen.”

Herinneringen
Ingeborg en Henriëtte kenden elkaar van het schoolplein. Ingeborg kwam Henriëtte veel helpen en vond in haar vooral een echte vriendin: “We hadden nooit een moment van stilte, er was altijd wel wat te bespreken. Er is niemand meer aan wie ik alles kan vertellen, dat mis ik enorm. Ik heb een foto van haar op mijn dressoir staan, samen met een kaarsje en een beschermengel die ik van haar heb gekregen.”

Speciaal plekje
Ingeborg ging vaak met Henriëtte mee naar de chemotherapie die ze in Rotterdam kreeg. Henriëtte had tijdens de chemo altijd een puzzelwoordenboek bij zich, zodat ze nog snel een paar woorden kon leggen voordat ze in slaap viel. Dr. Astrid Oosten, de behandelend arts van Henriëtte, heeft na haar overlijden een uitgebreide persoonlijke brief over haar geschreven: “Af en toe kom ik patiënten tegen die een speciaal plekje in mijn hart hebben, en zo’n plekje houdt Henriëtte stevig bezet.”

Eregast
In 2016 heeft Ingeborg samen met Henriëtte deelgenomen aan het programma van de eregasten tijdens de SamenLoop voor Hoop. “Daar heeft ze enorm van genoten. Het hele verwenprogramma was genieten voor haar: ze werd opgemaakt, haar haren werden gedaan, het diner was geweldig en de workshops super”, blikt Ingeborg terug. Anton: “Ze deed met het programma mee omdat ze zelf wel vond dat ze het verdiend had.” Tijdens de Samenloop praat je over van alles en nog wat, en je huilt en lacht veel. Ze hebben ook veel verhalen gehoord van anderen; zo ook een verhaal van een jong meisje met kanker. Ingeborg: “Dat heeft veel indruk op haar gemaakt. Het is bij mij allemaal zo erg nog niet, zei ze dan.”

Henriëtte wilde betekenisvol bezig zijn in de maatschappij; ze was juriste en wilde op deze manier bijdragen aan de wereld. Ze vond het niks dat ze niet meer kon werken. Ondanks haar pijnklachten heeft ze veel langer doorgewerkt dan eigenlijk mogelijk was. Henriëtte speelde ook semiprofessioneel viool bij het Symfonieorkest Eindhoven. Dat was haar lust en haar leven. Op het laatst liet ze zich naar de repetities brengen en halen. “Het laatste concert waar ze deels aan mee kon doen was in het najaar van 2018. De muzikaliteit is gelukkig doorgegeven aan de volgende generatie: Simon speelt cello, Joris speelt percussie en Lucas klarinet”, aldus Ingeborg.

De lieve, sociale, creatieve, grappige, positieve en assertieve Henriëtte is niet meer onder ons, maar haar verhalen leven voort in haar kinderen, man, familie en vrienden.

Wil je meer informatie over de Samenloop 2021 of een team inschrijven? Kijk dan op www.samenloopvoorhoop.nl/sonenbreugel.