Column Judith: Houdoe
Algemeen ColumnSon en Breugel - De schade na zijn herseninfarct is enorm. Door verlammingen is hij volledig op onze zorg aangewezen. Hopelijk is herstel haalbaar tijdens zijn verblijf op onze afdeling; daar gaan we samen hard aan werken. Wat zijn zorg erg schrijnend maakt, naast de lichamelijke pijn die hij ervaart, is het uitvallen van zijn spraak: zeer ernstige afasie...
We moeten elkaar nog leren kennen, dat is in elk geval duidelijk. Hoe weten we bijvoorbeeld wat hij lust, waar hij pijn heeft of hoe hij fijn in bed ligt, als hij dat zelf niet kan vertellen?
Zijn woordenschat lijkt in eerste instantie beperkt tot ‘Ja!’ als iets zijn instemming kan hebben en ‘Nondeju!’ als hij pijn heeft.
Vanavond help ik hem met eten. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, heeft het gerecht dat ik voor hem gekozen heb, zijn goedkeuring. Ook het toetje en een glaasje appelsap lust hij graag.
Ik kijk naar hem en realiseer me dat ik vandaag weer veel over hem heb geleerd. Ik ben blij dat hij met zoveel smaak heeft gegeten. Terwijl ik nog midden in mijn overpeinzing ben, voel ik ineens zijn hand op mijn schouder kloppen. ‘Ja, ja, ja!’, spreek hij meermaals uit.
Ik kijk hem aan en vraag of hij genoten heeft. Zo mogelijk nog enthousiaster herhaalt hij zijn woorden. Als ik zijn kamer verlaat met de bekende Brabantse groet, roept hij me hard na: ‘Houdoe!’
Samen met mijn collega, die het tafereel van een afstand volgde, loop ik voldaan naar de volgende cliënt.
