Benauwdheid en eenzaamheid zijn Frans bijgebleven tijdens ziekenhuisopname

Son en Breugel - Frans Wilbrink heeft vanwege het coronavirus wekenlang in het ziekenhuis in Leeuwarden gelegen en daarna nog een week gerevalideerd in verpleeghuis Dommelhoef. Het jaar 2020 is voor Frans en zijn vrouw Ineke een heel bewogen jaar geweest. Samen blikken ze terug op het afgelopen jaar.

Redacteur: Corry van Asseldonk
Fotograaf: Wil Feijen

“Ik heb weer tachtig procent van de conditie terug die ik had voordat het coronavirus bij mij toesloeg afgelopen maart”, begint Frans zijn verhaal. Op 8 mei is Frans ontslagen uit Dommelhoef en mocht hij naar huis. Hij was in totaal 11 kilo afgevallen en erg verzwakt. “Ik liep toen achter een rollator, maar dankzij de begeleiding van fysiotherapeut Rik Jonkers kon ik in juli weer zelfstandig gaan sporten, en dit is het resultaat”, vertelt Frans trots.

Het meest dat Frans is bijgebleven is de benauwdheid: “Het leek of er een olifant op mijn borst zat. Ik was heel bang dat ik zou stikken.” Maar ook de eenzaamheid herinnert hij zich nog. “Nadat ik uit coma was ontwaakt in het ziekenhuis in Leeuwarden voelde ik mij erg eenzaam. Niemand mocht mij bezoeken. Ik lag helemaal alleen op een hele grote kamer met allemaal toeters en bellen om me heen. De verpleging herkende ik alleen aan de stemmen. Ik zag voor mijn gevoel niemand ‘live’.

Als zijn vrouw Ineke terugkijkt op die periode, dan denkt ze meteen aan die bewuste maandagmorgen toen Frans met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. “Ik ken Frans natuurlijk al jaren. Hij is elk jaar wel een beetje verkouden, dus we maakten ons niet zoveel zorgen. Maar hij werd zieker en zieker en voelde zich steeds ellendiger. Toen ik de dokterspost belde en ik hoorde dat er zoveel wachtenden voor mij waren, ben ik op de fiets gesprongen en naar de dokterspost in de Rijnlaan gefietst. Het was nog voor acht uur ‘s morgens. Ze waren nog niet open, maar ik heb staan schreeuwen en ben blijven kloppen tot er iemand opendeed”, blikt ze terug. Huisarts Michelle reageerde meteen en was binnen 5 minuten bij ons thuis. Frans had op dat moment al 42 graden koorts. “Dat was zo schrikken, ik had geen tijd meer om afscheid te nemen”, aldus Ineke.

Tijdens de periode dat Frans in het ziekenhuis lag, is Ineke goed opgevangen door hun kinderen, familie, vrienden en de buren: “Als ik thuiskwam hing er zomaar een tros bananen aan de deurklink, of er waren kaarsjes aan de deur gezet. En niet te vergeten de vele kaarten en bloemen die we gehad hebben. Er stonden op een gegeven moment 25 boeketten bloemen bij ons binnen. Zo lief en warm.”

Frans denkt nu nog nauwelijks terug aan die periode. De familie en hun kinderen hebben alle verslagen, berichten en appjes in een ordner opgeslagen. “Dan kan ik er nog eens naar kijken als ik daar behoefte aan heb. Ik ben er niet dagelijks mee bezig. Natuurlijk houd ik me goed aan de regels, en dat zou iedereen moeten doen”, zegt Frans enigszins boos. “Ik kan me er ontzettend boos over maken als ik die enorme druktes zie; dan denk ik: mensen, gebruik toch je gezonde verstand.”

De coronamaatregelen vindt Frans goed: “Het blijft voor de regering ook schipperen tussen gezondheid en economie. We hopen maar dat snel iedereen gevaccineerd kan worden en het normale leven weer opgepakt kan worden.”

Frans geniet inmiddels weer van zijn vrijwilligerswerk bij de Heemkundekring. Verder is hij volop bezig om zijn conditie nog meer op peil te krijgen, wat hem goed afgaat.