Foto ter illustratie
Foto ter illustratie Foto: Wil Feijen

Column Luc: Een wit bruidskleed

Algemeen Column

Son en Breugel - Winter, het is volgens mij het minst populaire seizoen. Lente, ja, dan ontkiemt het leven en wordt alles weer groen. Zomer, zeker, dan is het lang licht en warm. Herfst, dan kleurt de natuur zo prachtig, vlak voor de winterslaap. Maar winter? Het is koud, guur en dan ook nog eens donker. Winter, veel mensen slaan dit seizoen liever over, het liefst zouden zij willen vluchten, de zon achterna. Helaas, vluchten kan niet meer, in deze tijden van lockdown.

Of we willen of niet, we moeten de winter doorstaan, voordat de lente weer aanbreekt. Leven zonder seizoenen, als het altijd ongeveer even warm is, en winter alleen betekent dat het regelmatig ongenadig hard regent, dat is ook niet alles. Winter kan ook mooi zijn. Als er een waterig zonnetje schijnt, dat de bomen en huizen oplicht en een beetje warmte schenkt in kille tijden. Als de lage zon lange schaduwen werpt, als de opkomende zon de rijp op de bladeren en takken verandert in kleine lichtbolletjes, die als prisma’s het licht in alle windrichtingen verstrooien. De wind snijdt door je wangen, je duikt extra diep weg in je jas, maar als de zon je gezicht verwarmt, is het genieten.

De mooiste dagen zij het zeldzaamst, dagen dat er sneeuw valt, en de sneeuw nog blijft liggen ook. Dagen dat de lucht grijs is, en naadloos overgaat in het grijs van de gestaag vallende sneeuwvlokken. Als de grijze, grauwe lucht weer is opgeklaard, ligt er een prachtig wit tapijt, dat alles bedekt. Het lijkt alsof we in een winters tafereel terecht zijn gekomen, geschilderd door Anton Pieck. Het heeft iets magisch, het heeft iets van onbedorvenheid.

Het witte tapijt ligt als een deken van stilte over de wereld, die tot rust lijkt te komen. Op drukke wegen blijven auto’s langsrazen, al rijden ze wel iets voorzichtiger. Spelende kinderen, die sneeuwballengevechten houden, sleetje rijden of een sneeuwpop aan het maken zijn, doorbreken de stilte. Het zijn mooie beelden, die ik voor altijd in mijn geheugen wil prenten. Het knisperen van de sneeuw, is er een mooier geluid? De eerste voetstappen in de maagdelijk witte sneeuw, het blijft bijzonder, hoe vaak je het ook meemaakt. Zeker als die momenten steeds zeldzamer worden.

Het is als een wit bruidskleed, dat moeder natuur speciaal voor ons heeft aangetrokken. Om zich alvast voor te bereiden op de lente, het huwelijk tussen winter en zomer.