Column Judith: Cadeaus van de nachtdienst
Algemeen ColumnSon en Breugel - ‘Hee! Ben jij er vannacht? Leuk! Ik heb, toen ik bij het leger werkte, 38 jaar lang 4-ploegendiensten gedraaid. 38 jaar, weet je wel hoe lang dat is?’
Ik probeer het me voor te stellen. Het lijkt me een eeuwigheid. Zelf heb ik een hekel aan nachtdiensten. Het hoort erbij, maar als ik mag kiezen, maak ik liever overdag een praatje met cliënten. Ik vraag hem of hij nooit een hekel had aan werken in de nacht. ‘Ben je gek? Nee hoor. We kregen er niet eens voor betaald en toch deed ik het graag?’
Ik zeg hem dat ik me net een mol voel. In de avond, als het donker is, ga ik van huis. Als ik in de ochtend thuiskom, is het nog steeds donker. Vervolgens ga ik slapen en als ik wakker word, valt de avond bijna weer. ‘Ja!!! Dat klopt! Nu je het zegt, herinner ik het me weer. Daar had ik ook een hekel aan.’
Hij is onderweg naar buiten om een sigaretje te roken. ‘Je zult het waarschijnlijk niks vinden, maar ik doe het toch! Ik rook al bijna mijn hele leven, eerst heel veel en nu nog maar 3 per dag. Het is mijn pleziertje van de dag.’
Ik kijk hem aan en zeg hem hoe knap ik het vind dat hij kon minderen. Het lijkt me makkelijker om te stoppen. ‘Kijk, dat is zelfdiscipline! Daar zijn jullie niet mee opgegroeid! Discipline en tussendoor genieten, dat is de kunst!’
Hij pakt zijn rollator en loopt richting de lift, onderweg naar zijn pleziertje. Ik kijk hem lachend na; dit soort gesprekjes zijn de cadeaus van de nachtdienst.
