Column Judith: Wereld van verschil
Algemeen ColumnSon en Breugel - Het begon met wat keelpijn. Niks bijzonders, vond ze zelf. Voor de zekerheid werd ze toch aan een coronatest onderworpen. Tot haar eigen verbazing bleek de uitslag van de test helaas positief.
Het was haar zoveelste tegenslag in een half jaar tijd. Eerst brak ze haar bovenarm, waarvoor ze moest revalideren. Eenmaal weer veilig thuis volgde een hersenbloeding. Dat betekende wederom revalidatie, waar ze nog druk mee bezig is. En nu is er dus deze besmetting. Of de uitslag écht betrouwbaar is, hoeft ze zich inmiddels niet meer af te vragen. Ze is niet doodziek, maar zeker wel erg ziek te noemen.
Ze wil zo graag werken aan haar revalidatie. Haar lichaam heeft helaas andere plannen. Dagelijks komt ze even uit bed, om na korte tijd vermoeid haar warme nestje weer op te zoeken. Ze maakt zich zorgen of ze ooit nog volledig zal herstellen.
Ze geeft aan dat ze zo eenzaam is. En dat is precies wat een besmetting met Covid-19 voor jong en oud zo schrijnend maakt: die alles verstikkende eenzaamheid! Het is een wereld van verschil of je één bezoeker per dag mag ontvangen of helaas géén bezoeker per dag ziet. Als je besmet raakt, durven geliefden vaak niet meer op bezoek te komen.
Ze is echt een gezelschapsdier. Ondanks haar respectabele leeftijd van 92 is ze behoorlijk bij de tijd. Ze heeft een laptop en een mobiele telefoon waarmee ze kan facetimen met haar familie. Maar toch… het verschil tussen één en géén….het scheelt de wereld. Aan écht bezoek, een échte handkus en een échte lach, vergezeld van een flinke portie liefde, daar kan niets aan tippen.
