Column Judith: Stip aan de horizon
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Ik zeg het wel eens tegen mijn collega’s: ‘Al liggen mensen op een bed van rozen en stroomt er champagne uit onze kranen, er gaat niets boven je vertrouwde omgeving.’
Dat gegeven geldt zeker voor deze mevrouw. Haar heup is gebroken. Na een operatie in het ziekenhuis komt ze bij ons revalideren. Ze heeft veel pijn, echt heel veel pijn. Ze heeft zoveel pijn dat ze nauwelijks kan lopen of kan draaien in bed. Ze schikt zich in de situatie en is erg dankbaar voor alle hulp. Ze is zelfs dankbaar als de ‘hulp’ bestaat uit aanmoediging om toch te bewegen, ondanks de pijn die ze voelt.
Ze wil naar huis, terug naar haar vertrouwde omgeving, waar haar lieve echtgenoot op haar wacht. Ze realiseert zich maar al te goed dat ze zal moeten oefenen om die droom waar te kunnen maken.
Overdag probeert ze bezoek zoveel mogelijk af te zeggen; dan heeft ze therapie. Dagelijks gaat ze meermaals door haar pijngrens. Alles heeft ze over om haar stip aan de horizon te bereiken.
Na het avondeten, het is elke avond hetzelfde ritueel, spoed ze zich naar haar kamer. Dan is er tijd voor rust en ontspanning, zonder verpleegkundigen die met hun lieve, doch vreemde handen aan haar lijf zitten. De avond is voor haar man. Vertrouwd, zoals ze al jaren samen zijn, doucht hij zijn vrouw en helpt haar op bed. Zonder twijfel is dat het mooiste, fijnste en heilzaamste moment van de hele revalidatie.
