Column Judith: Verder ben ik stil
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Het afgelopen halfjaar van haar 88-jarige leven kun je gerust een achtbaan noemen. Na een val thuis werd ze opgenomen. Ze mocht haar gebroken heup 6 weken niet belasten. Daarna zou de orthopeed een nieuw plan maken.
Hoewel ze het moeilijk vond, hield ze zich aan alle voorschriften. Wat was ze streng voor zichzelf! Compleet in de put kwam ze terug na haar ziekenhuiscontrole. De gebroken heup kon niet meer gerepareerd worden; de heupkop zou blijvend verwijderd worden. Ze bereidde zich voor op de operatie, waar ze zo vreselijk tegenop zag. Haar 90-jarige partner durfde ze niet te zien. Stel je voor dat één van beiden corona zou krijgen?
Hoewel de operatie voorspoedig verliep, maakte ze nadien een delier door. Ze kan zich er weinig van herinneren. Voor haar naasten zijn het spannende dagen. De opluchting is groot als ze geestelijk weer wat opknapt. Terwijl ze hard werkt, wordt haar man ziek en overlijdt. Ze heeft hem niet meer gezien, enkel via beeldbellen sprak ze hem nog. Wat een ongekend verdriet maakt zich van haar meester. Ze probeert overeind te blijven; het lukt haar nauwelijks.
Een paar weken later blijkt dat, ondanks haar onvoorwaardelijke inzet tot herstel, terugkeer naar huis niet meer mogelijk is. Ze huilt, tranen van wanhoop en verdriet. Ik zit op het voeteinde van haar bed, luister en troost haar. En verder ben ik stil...
