Column Luc: De zin van het leven

Son en Breugel - Er zijn verhalen, die je meer aangrijpen dan andere. Verhalen van mensen voor wie het einde nadert, ze grijpen me aan. Altijd denk ik dan aan mijn beste vriend. En altijd hoop ik dat de afloop dan anders is. Hoe het is om te weten dat het einde nadert, wat er door je hoofd gaat, weet ik niet. Ik stel me zo voor dat je je afvraagt wat de zin is van het leven. Ik stel me zo voor dat het ook door het hoofd gegaan is van Bibian Mentel.

Bibian, voormalig snowboarder, had kanker. Twintig jaar, TWINTIG! Twintig jaar worstelde ze met kanker, steeds weer keerde de kanker terug, op het laatst in haar hersenen. Waarmee het einde, dat ze zo lang uit wist te stellen, onvermijdelijk werd. Het verhaal dat van een gezwollen enkel via een verdacht vlekje naar een lange lijdensweg leidde. Bibian liet zich niet uit het veld slaan, nadat haar been werd geamputeerd kwam er een prothese. Vier maanden later stond ze alweer op een snowboard, met een gouden medaille op de paralympische spelen in 2014 als beloning.

Ze was een toonbeeld van moed en doorzettingsvermogen, wie zou niet de moed verliezen, als je keer op keer weer die duivelse gezwellen tegenkomt. Net als je denkt de hoek omgeslagen te zijn, een nieuwe weg in, weg van ziekte, pijn en lijden, staat je noodlot weer voor je. Kijkt je lachend aan, in de wetenschap dat je hem toch niet kunt ontlopen. Als je vecht voor je leven, kun je nooit winnen. Alleen tijd, kostbare tijd, die kun je wel winnen.

Als ik zo’n verhaal lees, vraag ik me af hoe ik zou reageren. Zou ik alles in het werk stellen om weer gezond te blijven of zo lang mogelijk in leven te blijven? Wat zou ik doen, met de tijd die me gegund zou zijn? De tijd die Bibian nog kreeg, heeft ze benut, ten volle. Ze vond liefde, ze heeft haar zoon nog 18 mogen zien worden. Als je met je meest dierbaren aan tafel zit, zoals Bibian en haar man, en je beseft dat er geen dingen ongezegd zijn, dan ben je gezegend. Als je weet dat je onvoorwaardelijk van elkaar houdt, dan ben je een rijk mens.

Ik heb grote bewondering hoe Bibian reageerde, met de dood voor ogen. Zou ik de kracht hebben om zo in het kleine beetje leven te staan dat mij zou resten, zoals Bibian? ‘We gaan allemaal dood, dat is een gegeven’, zegt Bibian. ‘Hoe je ermee omgaat, is aan jezelf’. Ga doen wat je leuk vindt, is dan ook haar boodschap. Volg je passie, en verzamel herinneringen, geen geld of bezittingen. Herinneringen, die kun je altijd koesteren. Herinneringen helpen je door de donkere dagen aan het eind. Herinneringen, die zijn de zin van het leven.

Onlangs overleed Bibian. Rust zacht, Bibian, we zullen de herinnering aan jou blijven koesteren.