‘Vader van de vluchteling’ neemt afscheid van Vluchtelingenwerk

Son en Breugel - In november 2019 was Martin van de Bunt in Moria op het Griekse eiland Lesbos, waar hij als vluchtelingenwerker aanwezig was om te helpen. De eerste twee dagen ging alles nog voorspoedig; hij kon met gemak de berg op- en aflopen en sjouwde veel materiaal naar de juiste plek. ’s Ochtends verzorgde hij samen met andere vrijwilligers de ontbijten en ’s middags werden de voorbereidingen gedaan voor de distributie van de winterjassen die in Nederland ingezameld waren voor alle vluchtelingen in Moria. Vanaf de derde dag voelde hij dat er iets niet in orde was met zijn gezondheid, hij had moeite met lopen en het werd eerder erger dan beter. Nu weet hij dat dit het begin was van een ernstige longziekte, waardoor hij zijn werk als coördinator Vluchtelingenwerk bij de LEVgroep noodgedwongen moet neerleggen.

Redacteur: Emmy Grit
Fotograaf: Wil Feijen

“Na terugkomst ben ik naar de cardioloog gegaan, omdat ik bekend was met hartproblemen”, blikt Martin terug op die tijd. Vrij snel na controle in het ziekenhuis werd Martin gedotterd, maar zijn klachten bleven, waarna hij werd doorgestuurd naar de longarts. “Iets meer dan een jaar geleden hoorde ik de uitslag: longfybrose, een auto-immuunziekte waarbij de longblaasjes langzaam verstenen. “Het is een progressieve ziekte waarbij de longcapaciteit achteruitgaat en die onomkeerbaar is”, legt Martin uit.

Zuurstoftank
In het begin kon Martin zich nog zonder extra zuurstof redden, maar nu, een jaar later heeft hij een zuurstoftank in huis met een meterslange slang, waardoor hij extra zuurstof krijgt: “De saturatie is vaak laag; er zit dan te weinig zuurstof in het bloed waardoor ik die extra zuurstof nodig heb. Een andere tegenslag kreeg Martin in augustus 2020 te verwerken: een klaplong, gevolgd door een operatie waarbij een stuk long weggehaald werd. Hij vertelt: “De longcapaciteit is gereduceerd tot veertig procent, waardoor ik mijn werkzaamheden helaas heb moeten beëindigen.”

Helpen bij een nieuwe start
Martins werk viel voorheen onder Vluchtelingenwerk Son en Breugel, waarna het vluchtelingenwerk bij LEVgroep Son en Breugel werd ondergebracht. “Als coördinator Vluchtelingenwerk heb ik veel vluchtelingen en statushouders geholpen met het maken van een nieuwe start in een voor hen nieuw land”, kijkt Martin tevreden terug op zijn werkzaamheden. Een ander hoogtepunt noemt hij het ‘plan van aanpak’ dat hij, samen met diverse partijen, onder wie Kees Vortman als toenmalig wethouder in Son en Breugel, heeft opgezet voor statushouders in Son en Breugel. Voorheen werd in de praktijk vaak vastgehouden aan de protocollen en de regels, waardoor met grote regelmaat gegeneraliseerd werd en deze groep mensen vaak ‘één van de velen’ werd. Dat staat een goede begeleiding in de weg; de vluchtelingen zien geen perspectief meer, raken het doel van het leven kwijt en kunnen dan terugvallen in oude patronen. “Met het plan van aanpak, waar het individu centraal staat, en dus maatwerk kan worden gegeven, wordt dit voorkomen”, legt Martin uit.

Rugzak met ballast
Op het moment dat een vluchteling zijn/haar vaderland verlaat vanwege oorlog, onderdrukking of humanitaire ongelijkheid, dan heeft deze persoon niets meer: geen huis, geen huisraad, geen kleding, maar ook geen werk. “Wel een ‘rugzak’ die vol zit met psychologische en emotionele ballast. Ik hielp deze mensen met een huis en andere bezittingen, zodat ze hier een nieuw bestaan kunnen opbouwen. Daarna werd door het voeren van gesprekken gewerkt aan de ‘bagage’ die ze hebben meegenomen. In deze gesprekken wordt een stip op de horizon gezet wat het uiteindelijke doel zou kunnen worden. Ieder persoon heeft een eigen verhaal, en ieder persoon doet het op zijn of haar eigen niveau en heeft daar meer of minder tijd voor nodig”, aldus de coördinator. Een van de statushouders noemt hem zelfs terecht ‘de vader van de vluchtelingen’.

Team vrijwilligers
Martin is een trots man als hij ziet hoeveel dorpsgenoten zich als vrijwilliger inzetten voor de medemens in Son en Breugel. Als professional werkte Martin met zestig à zeventig vrijwilligers die zich allemaal inzetten voor de medemens. “Wat dat betreft doet Son en Breugel het beter dan het landelijke gemiddelde”, lacht Martin.

Verhuizen
Door zijn ziekte moet Martin Son en Breugel verlaten. “Helaas heb ik geen woning hier kunnen vinden die voldoet aan mijn nieuwe situatie. Ik hoop dat mijn gezondheid het nog toelaat, zodat ik als vrijwilliger bij de LEVgroep in mijn nieuwe woonplaats mijn steentje kan bijdragen aan de maatschappelijke verantwoordelijkheid. Dan heb ik nog het gevoel dat ik ergens toe doe”, sluit Martin af.