Column Judith: Een prachtig begin van de dag
Algemeen ColumnSon en Breugel - Hij heeft héérlijk geslapen, geeft hij zelf aan. Het enthousiasme in zijn stem verbaast me. Sinds onze kennismaking reageert hij nagenoeg overal beheerst en ingetogen op. Afgevlakt bijna. Deze uitspatting wekt mijn nieuwsgierigheid. Ik vraag hem waar zijn positiviteit door gevoed wordt.
‘Mijn vrouw heeft een appartement gevonden waar we samen kunnen gaan wonen. In het gebouw is zorg aanwezig voor mij en zij kan gewoon haar eigen gang gaan. Ik ben zo blij dat ik eindelijk weer in mijn eigen bed kan gaan slapen en samen met mijn vrouw kan eten. Je kunt je niet voorstellen hoe ik dat gemist heb.’
Ik kan me dat inderdaad niet voorstellen. Net zomin kan ik me voorstellen hoe moeilijk het is om halfzijdig verlamd te zijn na een hersenbloeding. Hij heeft gevochten voor zijn herstel totdat op een dag zijn motivatie tot een minimum was gedaald. Hij boekte nauwelijks nog vooruitgang en vroeg zich regelmatig hardop af waarvoor deze revalidatie-inspanningen nodig zijn. Sommige dagen weigerde hij alle therapieën en wachtte geduldig totdat zijn vrouw op bezoek kwam. Hij had gedacht nooit meer samen met haar te kunnen wonen en nu is er dan eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Wat een prachtig begin van de dag!
‘Weet je misschien hoe laat de fysiotherapeut vandaag komt?’, vraagt hij voordat ik zijn kamer verlaat.
