Column Judith: Goed gemutst
Algemeen ColumnSon en Breugel - Een aantal jaren geleden werd in haar heup een plaat geplaatst om de ontstane breuk te fixeren. Ze werd door de orthopeed gewaarschuwd: het kan best zijn dat het metaal in de loop der jaren breekt door metaalmoeheid. Vanaf de plaatsing kan ze haar been nog wel buigen, maar mag ze het niet meer belasten.
Dapper schikt ze zich in haar situatie. In haar eigen huis kan ze niet meer blijven en ze verhuist naar een aanleunwoning. Binnenshuis verplaatst ze zich met een trippelrolstoel. Drie keer in de week krijgt ze hulp van thuiszorgmedewerkers, zodat ze kan douchen. Verder is ze zelfstandig.
Hoe voorzichtig ze ook is, het onvermijdelijke gebeurt: de plaat breekt en ze moet opnieuw geopereerd worden. Na de operatie komt ze bij ons herstellen. Ze is elke dag goed gemutst, altijd in voor een dolletje of een praatje en wacht geduldig af totdat iemand tijd voor haar heeft.
Komende week moet ze terug naar het ziekenhuis, zodat bekeken kan worden of alles goed genezen is. Ze vindt het spannend. Tegelijkertijd is ze hoopvol. Ze kan zich al weer helemaal voorstellen hoe het is om straks weer in haar eigen bed te slapen en te kletsen met haar eigen buurvrouw. Ze verheugt zich er vreselijk op.
‘Maar jullie ga ik missen, zuster! Ik had niet gedacht dat ik het zó fijn zou vinden om hulp te krijgen als het nodig is of even met iemand te kletsen.
