Slijtageslag op 3000 meter: bergmarathon met Son en Breugels tintje

Eindelijk was het zaterdag 19 juni zover: in de Italiaanse Alpen ging een extreme vorm van hardlopen van start als onderdeel van het officiële WK voor ‘SKY Marathons’. Dit betreft een hardloopwedstrijd in het hooggebergte waarbij de lopers hun handen, klimstokken en zelfs stijgijzers mogen gebruiken. Het parcours is bijzonder technisch, met zware beklimmingen en stijgingspercentages tot dertig procent.

Redacteur: Ivo van Hoek

Maar wat doet een ultrafitte atlete uit ons dorp ploeterend over een gletsjer, klimmend langs een afgrond en rennend door ravijnen? Het verrassende antwoord daarop komt van Ingrid Weijer, die al ruim twee jaar vrijwel iedere dag keihard traint om deze ultramarathon te overleven. “Het was zo extreem zwaar dat ik op een gegeven moment geen voeding meer kon binnenhouden. Het leek meer op overleven dan op een wedstrijd”, aldus de 49-jarige Son en Breugelse ultrasporter, met als gevolg een pijnlijke rug en zere knieën van de steile en lastige afdalingen over uiterst smalle, besneeuwde bergkammen. Soms met slechts een ketting om je aan vast te houden ongezekerd zestig meter loodrecht omhoogklimmen, vier kilometer lang over een enorme gletsjer glibberen en door ijskoude beekjes waden. Vooral die hoogtemeters in een bloedhete zon eisten bij vrijwel alle deelnemers hun tol.

Ballen in de lucht houden
In 2020 zou Ingrid al deelnemen aan deze uitdaging, maar door Covid-19 liep alles anders. Toch trainde ze een jaar lang stug door, hetgeen zowel mentaal als fysiek erg zwaar was. Ze trainde afwisselend vijf keer per week, op kracht, uithoudingsvermogen en als het even kon hoogtemeters maken in de Ardennen. Naast deze sportieve droom heeft ze een gezin met opgroeiende kinderen en een intensieve baan in het onderwijs. Behalve het overwinnen van vele blessures betekent het ook dat deze dame vooral een topper is in vele ballen in de lucht houden. Met de kundige hulp van haar fysiotherapeut en trainers kon ze toch aan de start verschijnen in het Italiaanse Livigno.

Flexibel
Ingrid over haar avontuur: “Na een weekje rustig acclimatiseren en de route verkennen kon ik mijn tempo en hartslag bepalen. Een dag voor de SKY Marathon werd het parcours echter voor de tweede keer veranderd door te veel sneeuw. Opnieuw flexibel aanpassen en op de wedstrijddag toch een beetje zenuwachtig voor hetgeen me te wachten zou staan. Mijn eerste tijdpoort op 17 km had ik gelukkig gehaald, ondanks het afzien in de extreme hitte. Op naar etappe twee van een waanzinnig avontuur: de top van een enorme berg op 3000 meter.”

Deadline
Boven de boomgrens doet de UV-straling ongenadig zijn werk, hetgeen de mentale kracht van de atleten werkelijk op de proef stelt. Richting het tweede tijdpunt loopt ze, na vier bergen bedwongen te hebben, als een haas naar beneden met een stekende knie. Niet zeuren denkt ze en dus loopt ze er doorheen, maar helaas niet snel genoeg. “Na zeven uur en vier minuten hardlopen was ik binnen, maar de deadline was zeven uur; het betekende onherroepelijk mijn startnummer inleveren met als gevolg dat ik mentaal brak. Ik had zo graag mijn wensdroom willen afmaken, met nog slechts acht kilometer en vijfhonderd hoogtemeters te gaan”, vervolgt de hemelbestormer.

Snelste Nederlandse
Van de 360 gestarte deelnemers halen uiteindelijk slechts 196 de finish. Na Ingrid komen uiteindelijk nog 160 teleurgestelde atleten binnendruppelen die vroegtijdig hun startnummer moeten inleveren, of al eerder waren afgehaakt. Ingrid was niet alleen de oudste deelneemster, maar daarnaast ook de snelste Nederlandse atleet.

Steun en toeverlaat
“Ondanks deze tegenslag was het waanzinnig gaaf en heb ik volop genoten van dit machtige avontuur! Mijn geweldige coach, Ton Brouwer, was daarin een grote steun en toeverlaat, waarvoor dank”, besluit de ultraloopster. Op zaterdag is ‘the sky the limit’ en op maandag staat dezelfde schooljuf voor haar klas met een lichaam dat aardig piept, kraakt en tegensputtert.